วรรณกรรม สุภาษิต ข้อคิด คำคม สำนวน โวหาร งานเขียน >>

ในความสงัด

ระวี ภาวิไล : เขียน

-2
สถานสงบในโลกลดลงทุกวันแต่พอยังค้นพบ
ความสงัดในจิตเกิดได้ยากกว่านัก
แม้สำเนียงภายนอกเงียบลง
แต่เสียงภายในยังกึกก้องฟุ้งซ่านเต็มที่
จิตใจโลดแล่นตามสิ่งมาสัมผัส
และแม้เมื่อภายนอกเลือนรางไปแล้ว
จิตก็ยังขบเคี้ยวซากแห่งอดีต
คือความทรงจำไม่ลดละ

ความอยากแยกผู้อยากออกจากสิ่งอันน่าใคร่
เกิดการดิ้นรนโลดแล่นเข้าหา
อัตตาเกิดขึ้น...
กาลเวลาเกิดขึ้นเมื่อใด
ความอยากสิ้นไป
อัตตาและกาลเวลาย่อมไม่ปรากฎ
ความสงัดแท้จริงเกิด
เมื่อความอยากทั้งหลายสิ้นลง

เพื่อการปรากฎของความสงัดอันยิ่ง
จิตจะต้องถูกชะล้าง
จากฝุ่นผงอันได้เกาะทับถมอยู่นานนับศตวรรษเสียก่อน
ประสบการณ์แห่งอดีต
ไม่ว่าปวดร้าวหรือหวานล้ำ
หยาบหรือประณีตจำต้องปล่อยวาง

จิตจะต้องปล่อยวางสิ่งทั้งหลายอันเคยใฝ่หา
สร้างสมและยึดมั่นไว้
เป็นต้นว่าทรัพย์สาร อำนาจ
ชื่อเสียงเกียรติคุณ สิ่งอันรักใคร่
ความรู้และแม้ความดีความชั่ว
เราจะต้องผ่านความตาย
แม้ชีพยังเต้นอยู่

ในความสงัดอันยิ่ง
ชีวิตและความตายกลมกลืนกัน
โลกและธรรมแยกไม่ออกจากกัน
ชั่วขณะจิตปรากฎเป็นนิรันดร

อ่านต่อหน้าถัดไป >>>     เกี่ยวกับผู้เขียน >>>