วรรณกรรม สุภาษิต ข้อคิด คำคม สำนวน โวหาร งานเขียน >>

พระอภัยมณี

ตอน พระอภัยติดท้ายรถ

นายประตูได้ฟังก็นำความไปกราบทูลพระอภัย ทั้งสามพราหมณ์จึงสั่งให้รับมาที่พลับพลา พอนางกับผีปอบเข้าขอบค่าย มนต์ก็คลายเสื่อมขลังทั้งอาถรรพ์ นางยุพามาถึงองค์พระอภัยถวายบังคมแล้ว คอยฟังรับสั่ง

พระอภัยเห็นธิดายุพาแล้ว ก็ให้กลับรักนางวัณฬา จึงตรัสถามนางยุพาว่า พระมารดาใช้ให้มาว่าอย่างไร นางยุพาทูลว่า ถ้าจะเล่าถวายก็จะเป็นการแพร่งพราย จึงหยิบสารการลับกับสไบ ถวายให้ในพระหัตถ์เจ้าเมืองผลึก

พระยินดีคลี่ผ้าย้อมยาแฝด
เปรียบเหมือนแรดได้กลิ่นถวิลหา
ประจงจำสำคัญของวัณฬา
พระเชยผ้าหอมหวนให้ยวนยี
ฯลฯ

แล้วพระอภัยได้อ่านสารนั้น ที่นางกษัตริย์พร่ำรำพรรณมาถึงความมีไมตรีต่อกัน แล้วจบลงว่าถ้าพระอภัยจะตรัสถึงนางแล้ว ก็ให้ตรัสเป็นความลับไว้กับนางยุพา แล้วนางจะผ่อนตามทุกเรื่องไม่ขัดเลย

พระทราบสารหวานชื่นไม่ขืนขัด
พอรู้ชัดชุบน้ำแล้วทำเฉย
เจ้าพราหมณ์คิดผิดใจกระไรเลย
ไม่เหมือนเคยทูลถามตามสงกา
ฯลฯ

พระอภัยก็แกล้วตรัสว่า เป็นความรักไม่ใช่ศึก จึงจะขอปรึกษากันในที่ลับ

เจ้าพราหมณ์ดูรู้ว่ากลมนต์เสื่อม
พระเนตรเสื่อมลงอีกจึงฉีกสาร
เสียพิธีผีสางเข้าควาน
จึงทัดทานข้อความตามทำนอง
ฯลฯ

แล้วเชิญพระอภัยเข้ามณฑลบอกว่า ยังสะเดาห์เคราะห์ค้างอยู่กลางฆาต ขอให้อดพระทัยไว้ พรุ่งนี้จึงค่อยพูดจากัน แต่พระอภัยไม่ยอมเชื่อหาว่าพราหมณ์คิดริษยา นางยุพามาเพียงคนเดียวไม่เห็นว่าจะมีข้าศึกที่ไหน การสะเดาะห์เคราะห์ถึงไม่หายก็ไม่กลัว พรุ่งนี้ก็คงจะได้เห็นว่าดีหรือร้าย

ฝ่ายสามพราหมณ์เห็นว่าห้ามไว้ไม่หยุด และกลัวอย่างยิ่งในคำของพระอภัย ที่ว่าพวกตนคิดริษยาจึงถอยออกมา บรรดาเสนาใหญ่น้อยก็พากันถอยตามออกมา

พระอภัยได้ช่องไม่ข้องขัด
จึงเอื้อนอรรถอ้อนวอนสุนทรถาม
ประชวรนั้นฉันใดไม่ได้ความ
จงเล่าตามจริงพ่อจะขอฟัง ฯ

นางยุพาได้ทีก็พูดจากหว่านล้อมด้วยประการต่าง ๆ ว่า เมื่อเลิกทัพกลับไปวังแล้ว พวกฝรั่งรู้ว่าเรารักกัน ก็ไปบอกบาทหลวงให้นรเทศองค์ละเวง และให้ฆ่าตนซึ่งเป็นลูก พระแม่จะผูกพระศอตาย แต่ตนสองพี่น้องห้ามไว้ พระแม่จึงให้ตนเอาผ้าสไบมาถวายพระอภัย แล้วขอทูลขอลาตาย

พระฟังคำยามรักพระพักตร์สลด
เหมือนบัวสดสายฟ้าผ่าสลาย
ชลนัยไหลหลั่งลงพรั่งพราย
แสนเสียดายด้วยว่าใกล้จะได้การ
ฯลฯ

พระอภัยก็ตรัสกับนางยุพาว่า พระองค์จะขอตายตาม คิดจะไปรักษาพยาบาลนางก็ติดขัดไปหมด แล้วถามทำอย่างไรจึงจะได้ไปช่วยรักษาพยาบาลนางกษัตริย์

นางยุพา จึงแสร้งแกล้งทูลว่า การไปพบนั้นทำได้ง่าย ถ้าพระอภัยจะลดพระยศศักดิ์ลง พระอภัยได้ฟังก็ยินดียิ่งนัก บอกว่าพระองค์ทำตามนั้นได้

แม้แต่ได้แม่ละเวงที่เปล่งปลั่ง
มาเหมือนตัวมุ่งมาดปรารถนา
ถึงยากเย็นเป็นไพร่จะไถนา
สู้ปลูกงาปลูกถั่วกินผัวเมีย
ฯลฯ

นางยินดีที่ได้สมอารมณ์คิด
ด้วยทรงฤทธิ์ร่านรักเป็นหนักหนา
เคารพรับอภิวันท์จำนรรจา
พระสัญญาล้นเหลือลูกเชื่อฟัง

ขอผ่านเกล้าเป่าปี่ขึ้นที่ทัพ
ให้คนหลับสิ้นสมอารมณ์หวัง
จะอาสาพาไปเข้าในวัง
ตามไปลังกาอยู่เป็นคู่ครอง ฯ

<< ย้อนกลับ || สารบัญ || หน้าถัดไป >>