วรรณกรรม สุภาษิต ข้อคิด คำคม สำนวน โวหาร งานเขียน >>

พระอภัยมณี

ตอน พระอภัยมณีทำผูกคอตายได้นางละเวง

ฝ่ายยุพาผกา รำภาสะหรี มาถึงกรุงลังกา เข้าเฝ้าองค์ละเวงวัณฬาทูลความเรื่องศึกว่า ข้าศึกตีได้ด่านเจ้าเขาประจัญ แล้วในวันนี้ กำลังตามตีมายังสิงหล

นางฟังเล่าเศร้าจิตอนิจอนาถ
ให้หวั่นหวาดวิญญาณ์จึงว่าขาน
ซึ่งข้าศึกฮึกโหมมาโรมราญ
เราเสียด่านก็เหมือนดังเสียลังกา

แล้วปรึกษานางยุพาผกาถึงสงครามที่กำลังจะตามมาถึงกรุงลังกา รวมทั้งถามถึงสังฆราชบาทหลวงว่า เมื่อเสียทีแก่ข้าศึกแล้ว หนีไปได้หรือถึงแก่ชีวิต ซึ่งเมื่อเป็นเช่นนั้นจะได้ใครมาช่วยคิดอ่านการสงคราม

นางยุพาตอบว่าไม่ทราบข่าวสังฆราชว่าเป็นตายร้ายดีประการใด ตอนนี้ถึงจะมีใครที่เก่งกล้ามาช่วยก็เห็นจะไม่เป็นผลเว้นแต่องค์พระอภัยเท่านั้นที่จะช่วยได้

องค์ละเวงได้ฟังแล้วจึงตอบว่าที่พูดมานั้นก็ชอบอยู่ แต่ใจยังคิดอดสู ตอนนี้ให้นางสุลาลีวันคอยดูแลอยู่ได้สองวันแล้ว เห็นว่าพระอภัยขัดเคืองอยู่จนไม่สรงและเสวย

นางยุพาว่าองค์ละเวงไม่สงสารพระอภัย ตนจะขอไปดูแล แล้วทูลลามาชวนนางสุลาลีวันไปยังห้องบรรทมพระอภัย แล้วซ่อนตัวอยู่

ฝ่ายพระอภัยอยู่ในห้อง เมื่อห่างนาง มนต์ก็สร่าง รู้สึกตัวแล้วให้คิดอายที่มาหลงลมลิ้นลังกา แพ้รู้แก่ผู้หญิง หวนอาลัยถึงลูกกับอนุชา แล้วรำพึงถึงนางสุวรรณมาลี รวมทั้งสองลูกน้อยสร้อยสุวรรณจันทร์สุดา และสุดสาคร

ยิ่งรัญจวนป่วนจิตคิดวิตก
เหมือนหนึ่งนกเข้าเพนียดเบียดไม่ไหว
ลงนอนเอกเขนกอึ้งตะลึงตะไล
ทุกข์พระทัยถึงพระองค์ทั้งวงศ์วาน ฯ

นางยุพาผกาที่มาเฝ้าเห็นพระอภัยโศกเศร้าจนซูบผอมไปก็สงสาร เข้าไปทูลถามว่าพระอภัยมีความทุกข์ร้อนขัดข้องประการใด เพราะตนเพิ่งมาถึงกรุงลังกา พระอภัยเห็นหน้านางยุพาก็กลับนึกรักองค์วัณฬา จึงตอบว่าพระองค์เห็นแก่แม่วัณฬา แต่นางก็โกรธขึ้งทิ้งขว้างไป ชีวิตของพระองค์คงจะไม่รอด

นางยุพาผกาจึงตอบว่าพระชนนีของตนมิได้จะมาละไป ที่พามาก็เพราะรัก คิดจะมอบสมบัติพัสถานให้ นึกว่าการศึกคงไม่มีอีก จะได้เป็นที่พึ่งของประชาชน แต่เหตุไหนจึงให้พระน้องยกกองทัพมารุกรบถึงสิงหล ไม่คิดปรองดอง จึงน้อยใจไม่เข้ามาเฝ้า ด้วยความทั้งรักและทั้งแค้น

พระอภัยได้ฟังก็ตกตะลึงอัดอั้นตันใจแล้วตรัสว่าน่าสงสารนางยิ่งนัก เมื่อสงสัยไม่แถลงให้แจ้งการณ์ และขอสาบานให้เห็นจริงว่า การที่น้องของพระองค์ทำการศึกครั้งนี้ คงจะนึกว่าพระองค์ถึงแก่อาสัญแล้ว ถ้ารู้ว่าพระองค์มาอยู่คู่กับนาง ก็คงจะยกทัพกลับไป

ซึ่งพวกเราชาวผลึกทำฮึกหาญ
จะทัดทานถ้าใครขัดจะตัดหัว
อย่าแหนงนึกตรึกตรองให้หมองมัว
จะยอมตัวไปจนตายเหมือนหมายมา
ฯลฯ

นางยุพาผกาอาสานำพระอภัยไปพบ พระอภัยตอบขอบใจนาง บอกว่าจะช่วยปลูกฝังนางทั้งสองให้สมกับที่เป็นบุตรี นางก็ สนองตอบว่าอยากให้พระมารดาของตนรักพระอภัยซึ่งเป็นเสมือนพระบิดาของตนอย่างใจหวัง

ค่ำวันนี้จำจะพาไปถึงห้อง
ถ้าฟ้องร้องก็จะเสียบาทเบี้ยปรับ
แต่จะรักจะชังจะบังคับ
สุดจะรับสั่งได้ด้วยไม่เคย ฯ

พอพลบค่ำ สองนางก็ทูลเชิญพระอภัยไปยังห้องขององค์ละเวง นางเห็นแล้วก็รู้ว่ายุพาผกาเป็นคนมา สุดที่จะหลีกเลี่ยงได้จึงแกล้งทำเป็นเมินเหมือนไม่เห็น พระอภัยก็เข้าไปหานางแล้วแอบจุมพิต นางต่อว่าพระอภัยด้วยประการต่าง ๆ พระอภัยตรัสขอโทษแล้วเกี้ยวพาราสีนาง นางทวงคำสัญญาเรื่องการระงับศึก ให้พระอภัยจัดการให้สำเร็จก่อนแล้วนางก็จะยอมรับรักพระอภัย

แม้โปรดปรานห้ามทัพให้สรรพเสร็จ
ศึกสำเร็จแล้วจะรักให้หนักหนา
แม้หลีกเลี่ยงอีกทีนี้พระพี่ยา
จึงเข่นฆ่าน้องเสียบ้างให้วางวาย
ฯลฯ

พระสวมสอดกอดแอบแนบถนอม
งามละม่อมแม่อย่าหมองเลยน้องเอ๋ย
สักแสนปีมิให้ร้างให้ห่างเชย
ไม่ละเลยลืมสัตย์ปฏิญาณ

ถึงม้วยดินสิ้นฟ้ามหาสมุทร
ไม่สิ้นสุดความรักสมัครสมาน
แม้เกิดในใต้หล้าสุธาธาร
ขอพบพานพิศวาสไม่คลาดคลา

แม้เนื้อเย็นเป็นห้วงมหรรณพ
พี่ขอพบศรีสวัสดิ์เป็นมัจฉา
แม่เป็นบัวตัวพี่เป็นภุมรา
เชยผกาโกสุมปทุมทอง

เจ้าเป็นถ้ำอำไพขอให้พี่
เป็นราชสีห์สิงสู่เป็นคู่สอง
จะติดตามทรามสงวนนวลละออง
เป็นคู่ครองพิศวาสทุกชาติไป
ฯลฯ

พระเชยโฉมโลมเล้าว่าเจ้าพี่
สุมาลีแล้วหรือกลิ่นจะสิ้นหอม
ไม่อิ่มหนำน้ำใจเพราะไม่ยอม
ต้องอดออมอดใจดังไฟฮือ

เหมือนอยากน้ำกล้ำกลืนแต่กล้วยกล้าย จะ
เหือดหายหิวในน้ำใจหรือ
จึงจับต้องของรักไม่หนักมือ
แม่อย่าถือโทษเลยที่เชยชม
ฯลฯ

ฝ่ายสองนางพี่น้องนอนอยู่ชั้นล่างไม่ให้เหล่าสาวใช้ผู้ใดมาจนถึงเวลารุ่งสางจึงจัดแจงแต่งเครื่องแล้วไปตั้งไว้ข้างแท่นทองนอกห้องแล้วจึงกลับไป

องค์ละเวงวัณฬาตื่นบรรทมแล้วออกมาพบบุตรีพี่น้องทั้งสองนาง ต่อว่าที่พาพระอภัยมาพบ

ไม่บอกเล่าเจ้าไปพาเธอมาไว้
ให้กวนใจจ้วงจาบทำหยาบหยาม
ถ้างวยงงหลงเชื่อก็เหลืองาม
นี่หักห้ามใจได้จึงไม่อาย
ฯลฯ

นางยุพาผกาทูลว่าบรรดาข้าเฝ้าท้าวพระยาเสนาใน ไม่มีใครกล้าหาญออกสงคราม ขอให้สั่งมาประชุมในวันนี้เพื่อปรึกษางานสงคราม ถ้าไม่มีใครอาสาออกศึกจึงแต่งตามกลเล่ห์เพทุบาย

จะลวงล่อต่อตามด้วยความลับ
เอาศึกกลับเป็นมิตรเหมือนคิดหมาย
ให้ห้ามทัพกลับไปได้ง่ายดาย
คนทั้งหลายก็เห็นคงบจะปลงใจ
ฯลฯ

องค์วัณฬาเห็นด้วยจึงให้นางยุพาไปอยู่ดูแลพระอภัย ส่วนตัวนางเองจะออกไปบัญชาการ ให้ตีกลองร้องเรียำข้าราชการมาเข้าเฝ้า นางกษัตริย์ตรัสเรื่องการศึกและปรึกษาว่าพวกเสนาจะคิดอ่านประการใด

ฝ่ายขุนนางต่างคนก็จนจิต
เป็นสุดติดสุธาพรั่นให้หวั่นไหว
ที่ขี้ขลาดชาติหญิงก็นิ่งไป
ที่จิตใจแกล้วกล้าว่าข้านี้

จะสู้ซื่อถือสัตย์พิพัฒน์ผล
ไปรบจนสิ้นชีวิตไม่คิดหนี
สนองคุณมุลิกาฝ่าธุลี
ตายอยู่ที่ท้องทุ่งริมกรุงไกร ฯ

<< ย้อนกลับ || สารบัญ || หน้าถัดไป >>