วรรณกรรม สุภาษิต ข้อคิด คำคม สำนวน โวหาร งานเขียน >>

พระอภัยมณี

ตอน นางสุวรรณมาลีมีสารตัดพ้อ

หน้า 2

อ่านสารแล้วก็สุดเสียใจ สงสารน้องน้อยต้องมาพลอยเหนื่อยยาก กลับรู้สึกสำนึกผิดคิดกลับใจจะกลับไป นางยุพาเข้ามายึดหัตถ์ไว้ พอเห็นหน้านางก็ต้องมนต์เข้าดลใจให้กลับคิดรักใคร่นางอีก

องค์ละเวงอยากทราบความในสารจึงเอามาอ่านมีความว่า

ถึงโฉมยงองค์ละเวงวัณฬาราช
กษัตริย์ชาติเชื้อหญิงในสิงหล
เหมือนจามรีที่รู้จักรักษาสกนธ์
ไม่แปดปนต่างภาษาเป็นราคี
ฯลฯ

ธรรมดานารีผู้ดีไพร่
เมียน้อยไหว้กราบเท้าเจ้าของผัว
นี่เห็นถูกหยูกยาหูตามัว
จึงตั้งตัวสูงเสริมเหินเหิมฮึก

อันเป็นหญิงชิงชู้เขาชูชื่น
เหมือนกล้ำกลืนของสำลักมักสะอึก
ช่วยเตือนใจให้จำรู้สำนึก
จงตรองตรึกรับพระเสาวนีย์

แม้คิดทราบบาปบุญที่คุณโทษ
อย่าตอบโกรธกราบประณตบทศรี
จะไว้หน้าตามประสาเป็นนารี
ถ้าเกินดีก็จะได้ผิดใจกัน ฯ

องค์ละเวงได้ทราบความในสารแล้วก็เคืองคำยิ่งนัก เข้าไปเฝ้าแล้วทูลความแก่พระอภัย บอกว่า

จะตอบต่อข้อความให้งามหน้า
ให้เลือดตาตกเผาะเหยาะเหยาะหยด
น้อยหรือชะจะให้ไปไหว้ประณต
มาไว้ยศยังกะว่าเป็นข้าไท

นี่เนื้อเคราะห์เพราะพระองค์จึงหลงถ้อย
ต้องเป็นน้อยนึกว่าน้ำตาไหล
จะออกโอษฐ์โปรดปรานประการใด
จะกลับไปหรือจะอยู่พระภูธร ฯ

พระอภัยตรัสตอบว่าพระองค์จะไม่ไปเข้ากับพระมเหสี แล้วสั่งพระอนุชาให้ช่วยกันคิดแก้ไขตอบสารพระมเหสีไป

ฝ่ายองค์ละเวงไม่เคยถูกใครเจรจาว่ากล่าวมาก่อน มีความเจ็บแสบและอัดอั้นตันใจยิ่งนัก คิดรำพึงถึงตนว่า

เมื่อคราวชื่นกลืนฉ่ำดังน้ำวุ้น
คราวเฉียวฉุนเช่นกับยามหาหิงคุ์
เจ็บคารมคมปากเหมือนทากปลิง
เขาว่าชิงผัวเขาให้เราอาย

แต่ความในใจจริงก็ชิงเขา
เนื้อความเรามันจึงเสียเหมือนเบี้ยหงาย
จะเกลื่อนกลบทบทับให้กลับกลาย
พอแก้อายหมู่อำมาตย์ราษฎร
ฯลฯ

แล้วขอให้พระอภัยเขียนสารตอบพระมเหสี พระอภัยก็ทรงเขียนตามคำขอ

ประดิษฐ์คำทำร่างให้นางชอบ
เป็นความตอบตัดรักหักประหาร
นางแต่งแต้มแซมซ้ำคำประจาน พ
ระโปรดปรานเขียนความให้ตามใจ
ฯลฯ

ฝ่ายพระอนุชาพอตกค่ำ นางรำภาสะหรีก็เฝ้าวอนให้เขียนสารให้ตัดขาดทั้งญาติมิตร พระอนุชาก็เขียนความตามคำของนาง

ฝ่ายหลงรักนางยุพา พอตกกลางคืนก็เขียนสารตามที่นางยุพาชอบใจ เป็นความตัดเผ่าพงศ์วงศา

วันรุ่งขึ้นนางรำภาสะหรีก็เอาสารของสองพระองค์มาถวายองค์วัณฬา นางจึงให้ม้าใช้เอาสารไปให้กองทัพเมืองผลึก พระมเหสีได้รับสารทั้งสี่ฉบับ แล้วจึงให้อาลักษณ์อ่านสารของมีความว่า ได้มาอยู่เมืองลังกาแล้วได้คู่รักสมประสงค์

อันพงศ์เผ่าที่อยู่ชมพูทวีป
จนสิ้นชีพสิ้นชาติเป็นขาดสูญ
ไม่นับเนื้อเชื้อวงศ์พงศ์ประยูร
จึงจำทูลเสียให้เสร็จสำเร็จการ
ฯลฯ

พอจบคำช้ำจิตผิดสังเกต
น้ำพระเนตรหลั่งไหลพระทัยหาย
สุดสุภาพไม่หยาบคาย
นี่ดีร้ายอีฝรั่งสิ้นทั้งนั้น
ฯลฯ

พระมเหสีให้อ่านสารพระอนุชามีความว่า ชาวชมพูทั้งเมืองไม่มีสัตย์ แต่ฝ่ายฝรั่งถือศีลทุกคน มีผัวเดียวเมียเดียว จึงมาอยู่อย่างเป็นสุขทุกคน ไม่กังวลถึงวงศ์ญาติ ขอให้ขาดกัน

เขาจะตรงลงนรกที่หมกไหม้
ฉันจะไปสู่สถานพิมานสวรรค์
จึงตัดเมียเสียลูกไม่ผูกพัน
เป็นขาดกันแล้วอย่าอ้างเหมือนอย่างเคย ฯ

<< ย้อนกลับ || สารบัญ || หน้าถัดไป >>