วรรณกรรม สุภาษิต ข้อคิด คำคม สำนวน โวหาร งานเขียน >>

พระอภัยมณี

ตอน พระอภัยมณีศรีสุวรรณไปเมืองลังกา

หน้า 2

ให้ได้ถ้วนแสนลงเรือรบให้เป็นทัพหน้า พวกเสนีรับจัดพลลงประจำเรือลำละร้อย เป็นจำนวนเรือหนึ่งพัน แล้วยกทัพเดินทางไปได้สิบห้าคืน ก็ถึงฝั่งข้างลังกา พร้อมกับทัพของพระศรีสุวรรณ สุดสาครกับพระน้องออกมารับ แล้วทูลความที่ได้รบกับพระมังคลา มาห้าครั้งจนแตกหนีจากเมืองใหม่เข้าป่าไป แล้วไปตั้งมั่นอยู่ที่ป่าตาล

แล้วเชิญขึ้นวังใหม่อยู่ในตึก
ให้พวกผลึกรมจักรพักทหาร
แต่งม้าใช้ไปไม่ขาดสืบราชการ
จะคิดอ่านผลาญศึกต่างตรึกตรา

ฝ่ายองค์พระอภัยปรึกษาการทำศึกกับเมืองลังกา ถ้าเข้ารบเลยก็จะถูกนินทาว่าวู่วาม จึง

คิดจะใคร่ให้ผู้ถือหนังสือสาร
ไปว่ากล่าวตามโบราณอย่าหาญหัก
แม้ดื้อดึงจึงค่อยปรามตามฮึกฮัก
หรือน้องรักเจ้าจะเห็นเป็นอย่างไร

พระศรีสุวรรณทูลตอบว่าเป็นการดี ด้วยเป็นเหล่ากอหน่อเนื้อในเชื้อไข ถ้ามันขัดตัดอาลัย จึงค่อยฆ่าให้สิ้นโคตรตามโทษกรณ์

พระทรงฟังสั่งให้ทำเป็นคำสาร
แล้วเทียบทานถูกฉบับพับอักษร
ให้เสนีที่ชำนาญการนคร
ไปผันผ่อนพูดจาดูท่าทาง

ฝ่ายอำมาตย์ก็ถือหนังสือไปทูลพระมังคลาที่ป่าตาล พระมังคลาให้อาลักษณ์อ่านมีความว่า เมืองผลึกกับเมืองลังกาเป็นแผ่นดินเดียวกัน ทั้งหมดล้วนเป็นเหล่ากอหน่อเนื้อในเชื้อชาติ เหตุไฉนจึงไม่ดำรงรักพงศ์พันธุ์ โดยทางธรรมทศพิธผิดโบราณ ไปรบเมืองการะเวก รมจักรกับเมืองผลึก กวาดต้อนเหล่าเผ่าพงศ์วงศ์วานมาทรมานไว้ ที่ยกทัพมาครั้งนี้ด้วยมีความปรานีนับเนื้อในเชื้อไข ให้มังคลาพาวลายุดา กับสองนัดดาเชิญสองท้าวกับองค์สุวรรณมาลี และสองบุตรีคืนมา

จะสั่งสอนผ่อนปรนให้พ้นผิด
ตามจริตราชวงศ์เผ่าพงศา
จะฆ่าฟันกันเองเกรงนินทา
เหมือนมือขวาถือมีดกรีดมือซ้าย

เมื่อมือซ้ายฟันฟาดบาดมือขวา
ตัวต้องหายาแก้แผลจึงหาย
ใครผลาญวงศ์พงศ์พันธุ์ให้อันตราย
เหมือนมือซ้ายขาดด้วนไม่ควรคิด

วิสัยญาติพลาดพลั้งเหมือนอย่างแผล
มียาแก้แผลก็จะกลับสนิท
คนอื่นนั้นครั้นประมาทจึงขาดมิตร
ต่อไม่ติดแตกห่างอย่างศิลา
ฯลฯ

เมื่อฟังสารจบแล้ว พระมังคลาก็ให้จัดการต้อนรับเลี้ยงดูผู้ถือสารแล้ว ปรึกษากับข้าเฝ้าพระน้องและสองหลาน

ฝ่ายสามองค์ทูลว่าข้าทั้งสาม
สุดแต่ตามพระปัญญาอัชฌาสัย
พระมังคลาว่าพระเจ้าสอนเราไว้
ควรเลื่อมใสคัมภีร์ยีโฮวะ

แม้ผิดชาติศาสนาข้างฝรั่ง
อย่าเชื่อฟังคบค้าวิสาสะ
พวกพงศ์เผ่าเขาไม่ถือหนังสือพระ
มิควรจะปะพบไปคบค้า

จะพลอยให้ไปตกนรกดอก
เขาคนนอกโอวาทพระศาสนา
ถือพระเจ้าเราเกิดน้องสองนัดดา
เมื่อยกมาแล้วก็คงทำสงคราม

พระบารมียีโฮวะคงจะช่วย
ไม่เข้าด้วยสัตว์บาปที่หยาบคาย
เราคิดทำคำตอบระบอบความ
ให้งดงามตามอารมณ์ชาวชมพู

แล้วแต่งสารให้ผู้ทูตถือหนังสือมา ฝ่ายทูตก็นำสารกลับไปถวายพระอภัย พระองค์ให้อาลักษณ์อ่านมีความว่า ครั้งเมื่อพระมารดาครองเมืองลังกานั้น ลูกสาวเจ้าเมืองการะเวกเอาเพชรเอกออกจากถิ่นเมืองลังกาไป เมื่อเปลี่ยนกษัตริย์เมืองลังกา บรรดาเสนาในชุมนุมกันให้คืนเพชรแก้วเก็จกลับมา เมื่อไปขอต่อกษัตริย์เมืองการะเวกก็ข้องขัด ตัดขาดวาสนา จับฝรั่งฆ่าเสียจึงเกิดการรบราฆ่าฟันกัน

ไปแจ้งเรื่องเมืองผลึกรมจักร
ไม่นับพักตร์แผ่เผื่อว่าเชื้อสาย
ยังซ้ำไล่ขับได้อับอาย
นึกเสียดายด้วยจะขาดญาติประยูร

จึงได้เชิญวงศารับมาไว้ด้วยใจรักศักดิ์ตระกูล พระหัสไชยไม่ใช่ญาติยกมารุกราน สุดสาครก็ออกมาช่วยรบชิงด่านไว้ กลับไปรักเขาไม่เข้าด้วยกับญาติดูตัดขาดชาติเชื้อในเนื้อไข การที่จะให้ส่งคืนพระวงศ์วานนั้น ขอได้โปรดให้อยู่ที่ลังกาอีกสามปี จึงค่อยพากลับไป ถ้าหากให้หักโหมรุกรบแล้ว

ข้าพเจ้าเหล่านี้ทั้งพี่น้อง
สิ้นพวกพ้องพงศาเหมือนอาสัญ
จะพลอยพาห้าพระองค์ผู้พงศ์พันธุ์
ต้องมอดม้วยด้วยกันเป็นมั่นคง ฯ

พอฟังสารจบพระอภัยให้อัดอั้น เพราะไม่เหมือนจิตที่คิดไว้ ฝ่ายพระหัสไชยรันทดเสียดายองค์สร้อยสุวรรณ จันทร์สุดา จนเป็นลมสลบไป เมื่อได้รับการแก้ไขฟื้นขึ้นมาแล้ว ก็ทูลลาไปห้องบรรทม เฝ้าคิดถึงสองนาง จนซูบผอมด้วยความตรอมตรม

ฝ่ายองค์พระอภัยออกอำมาตย์เสนาแล้วตรัสว่า พวกฝรั่งที่ตั้งรับอยู่นั้น จะยกทัพไปจับฆ่าเสียให้ตาย แต่พวกของเราที่อยู่ในมันจะมีอันตราย

แม้สืบดูรู้ว่พวกฝรั่ง
มันกักขังห้าองค์ไว้ตรงไหน
จะผันแปรแก้กลให้พ้นภัย
แล้วจะได้ไล่ล้างให้วางวาย

<< ย้อนกลับ || สารบัญ || หน้าถัดไป >>