ศาสนา ลัทธิ ความเชื่อ นิกาย พิธีกรรม >>
ชีวิตมนุษย์มีต้นกำเนิดในองค์พระผู้เป็นเจ้า ทุกชีวิตมนุษย์จึงมาจากพระเจ้าและเป็นของพระเจ้า ทุกชีวิตมนุษย์เป็นของขวัญล้ำค่าที่พระเจ้าทรงประทานให้แก่โลก
บทนำ
บทที่ 1
บทที่ 2
บทที่ 3
บทที่ 4
บทส่งท้าย
7 8 9 10 11 12 13 14 15 16 17 18 19 20 21 22 23 24 25 26 27 28
24. ณ
แก่นของมโนธรรมด้านศีลธรรมนี้เองที่เกิดเงามืดบดบังสำนึกถึงพระเจ้าและสำนึกถึงมนุษย์อันมีผลตามมาหลากหลายซึ่งนำความตายมาสู่ชีวิตมนุษย์
เหนืออื่นใด มันเป็นเรื่องมโนธรรมของแต่ละบุคคลที่อยู่ตามลำพังต่อหน้าพระเจ้า18
แต่ก็เป็นปัญหาพอสมควรในเรื่อง มโนธรรมด้านศีลธรรมของสังคม ด้วยเช่นกัน กล่าวคือ
สังคมก็มีส่วนรับผิดชอบด้วยเหมือนกันในทางหนึ่งมิใช่เพียงเพราะว่าสังคมทนรับหรือสนับสนุนพฤติกรรมที่ต่อต้านชีวิตเท่านั้น
แต่ยังเป็นเพราะว่าสังคมส่งเสริม วัฒนธรรมแห่งความตาย
ที่ก่อให้เกิดและเสริมพลังให้ โครงสร้างบาป ที่ต่อต้านชีวิตมนุษย์ด้วย
มโนธรรมด้านศีลธรรม
ทั้งมโนธรรมส่วนบุคคลและมโนธรรมของสังคมในยุคนี้ตกอยู่ในภัยอันตรายร้ายแรงน่าเป็นห่วงมาก
โดยเป็นผลมาจากอิทธิพล เจาะลึกของสื่อสารมวลชน นั่นคือ
เกิดมีความสับสนระหว่างความดีกับความชั่ว
โดยเฉพาะในเรื่องที่เกี่ยวกับสิทธิขั้นพื้นฐานของชีวิต
สังคมโดยส่วนใหญ่ในยุคนี้ดูแล้วน่าเศร้ายิ่ง
เป็นเหมือนกลุ่มคนพวกนั้นที่ท่านอัครสาวกเปาโลกล่าวถึงในจดหมายถึงชาวโรมัน
ว่าเป็นสังคมที่ประกอบด้วย คนที่ปิดบังความจริงในความอธรรมของตน (รม 1:18)
กล่าวคือ เมื่อพวกเขาปฏิเสธพระเจ้า
และเชื่อว่าตนสามารถสร้างอาณาจักรขึ้นมาบนโลกนี้ได้โดยไม่ต้องพึ่งพาพระองค์
ความคิดหาเหตุผลของ พวกเขาใช้การไม่ได้ และจิตใจที่ขาดสำนึกของพวกเขาก็มืดบอดลง
(รม 1:21) พวกเขาอ้างว่าตนเป็นคนฉลาด แต่ในความเป็นจริงพวกเขาเป็นคนโง่ (รม 1:22)
ที่กระทำการต่างๆ อันสมจะต้องตาย และ พวกเขาไม่เพียงแต่ประพฤติตนเช่นนี้เท่านั้น
แต่ยังยกย่องคนที่ทำเช่นเดียวกันอีกด้วย (รม 1:32)
เมื่อมโนธรรมอันเป็นดวงประทีปสุกใสส่องสว่างจิตวิญญาณ (เทียบ มธ 6:22-23)
เรียกความชั่วเป็นความดี และเรียกความดีเป็นความชั่ว (อสย 5:20)
แล้วมโนธรรมนั้นก็กำลังก้าวไปบนเส้นทางนำไปสู่ความพินาศอันน่ากลัว
และไปสู่ความมืดบอดสนิททางศีลธรรม
และถึงกระนั้น การตั้งเงื่อนไขและความพยายามต่างๆ
ที่บีบบังคับให้เงียบเสียง
ก็มิอาจกลบเสียงของพระเจ้าที่สะท้อนก้องอยู่ในมโนธรรมของมนุษย์แต่ละคนได้ นั่นคือ
จากสักการะสถานภายในของมโนธรรมนี้เองที่เส้นทางเดินแห่งความรัก การเปิดใจ
และการรับใช้ชีวิตมนุษย์สามารถเริ่มต้นขึ้นใหม่ได้
ท่านเข้ามาถึงพระโลหิตที่ประพรมแล้ว (เทียบ ฮบ 12:22,24) :
เครื่องหมายแห่งความหวังและคำเชื้อเชิญให้อุทิศตนทำงาน
