ศาสนา ลัทธิ ความเชื่อ นิกาย พิธีกรรม >>
ชีวิตมนุษย์มีต้นกำเนิดในองค์พระผู้เป็นเจ้า ทุกชีวิตมนุษย์จึงมาจากพระเจ้าและเป็นของพระเจ้า ทุกชีวิตมนุษย์เป็นของขวัญล้ำค่าที่พระเจ้าทรงประทานให้แก่โลก
บทนำ
บทที่ 1
บทที่ 2
บทที่ 3
บทที่ 4
บทส่งท้าย
52
53 54 55
56 57 58
59 60 61
62 63 64
65 66 67
68 69 70
71 72 73
74 75 76
77
69. ไม่ว่ากรณีใดก็ตาม ในวัฒนธรรมแบบประชาธิปไตยในยุคของเรานี้
ก็เป็นที่ถือกันโดยทั่วไปว่าระบบกฎหมายของสังคมใด
ก็ควรจะมีขอบเขตเฉพาะของกฎหมายที่จะพิจารณา
และยอมรับความเชื่อถือของคนส่วนใหญ่ในสังคมนั้นๆ ดังนั้น
ระบบกฎหมายจึงควรจะอยู่บนพื้นฐานเดียว
คือสิ่งที่คนส่วนใหญ่ถือว่าเป็นการประพฤติปฏิบัติตามศีลธรรม ยิ่งกว่านั้น
ถ้าหากเป็นที่เชื่อกันว่า สัจธรรมตามที่เป็นจริง (objective truth)
ที่มนุษย์ทุกคนมีส่วนร่วมอยู่ด้วยนั้นเป็นสิ่งที่มนุษย์มิอาจได้มาโดยพฤตินัยได้
การให้ความเคารพต่ออิสรภาพของพลเมือง-ซึ่งในระบอบประชาธิปไตย
ถือว่าประชาชนคือผู้มีอำนาจปกครองที่แท้จริง-ควรจะเรียกร้องให้มีการยอมรับรู้ว่า ณ
ระดับของการออกกฎหมาย มโนธรรมของมนุษย์แต่ละคนก็มีความเป็นอิสระด้วย
ผลที่ตามมาก็คือ เมื่อมีการออกกฎหมายต่างๆ
ซึ่งก็จำเป็นอย่างยิ่งสำหรับการอยู่ร่วมกันในสังคม ปัจจัยเดียวที่ใช้กำหนดชี้วัด
ก็ควรจะเป็นเรื่องความต้องการของผู้คนส่วนใหญ่เป็นสำคัญไม่ว่าจะเป็นเรื่องอะไรก็ตาม
ฉะนั้นนักการเมืองทุกคน ในการปฏิบัติงานของตน
ก็ควรจะแยกขอบเขตของมโนธรรมส่วนบุคคลของตนออกจากการประพฤติปฏิบัติของผู้คนส่วนรวมให้ชัดเจน
ผลที่ออกมาก็คือ เรามีสิ่งที่ปรากฏออกมาเป็นแนวโน้ม 2
ประการที่มีทิศทางตรงข้ามกัน ด้านหนึ่ง ปัจเจกบุคคลก็อ้างว่าในเรื่องทางศีลธรรม
ตนมีอิสระเสรีเต็มที่ในการเลือกของตน
และเรียกร้องให้ฝ่ายรัฐอย่าได้รับเอาหรือบังคับให้ต้องมีจุดยืนใดๆ ทางด้านจริยธรรม
แต่ให้รัฐจำกัดตนเองเพียงแค่ประกันโอกาสให้มีมากที่สุดสำหรับอิสรภาพของมนุษย์แต่ละคน
โดยให้มีข้อจำกัดเพียงหนึ่งเดียวคือไม่ให้มีการล่วงละเมิดอิสรภาพและสิทธิต่างๆ
ของพลเมืองคนหนึ่งคนใดเลย
อีกด้านหนึ่งก็มีการถือกันว่าในเรื่องการปฏิบัติหน้าที่พลเมือง
และการทำงานตามอาชีพของตนนั้น ความเคารพต่ออิสรภาพในการเลือกของผู้คน
เรียกร้องว่าแต่ละคนควรจะต้องสลัดทิ้งความเชื่อมั่นของตนไป
เพื่อจะได้ทำตามข้อเรียกร้องของประชาชนพลเมืองทั้งหลาย
ซึ่งมีกฎหมายให้การยอมรับเป็นประกันไว้นั้น ในการทำหน้าที่ต่างๆ
ของตนมาตรการชี้วัดทางศีลธรรมมาตรการเดียวควรจะเป็นเฉพาะสิ่งที่กฎหมายกำหนดไว้นั้น
ความรับผิดชอบเป็นส่วนบุคคลจึงถูกโยนมาให้กับกฎหมายบ้านเมือง
โดยละทิ้งเรื่องมโนธรรมส่วนบุคคล
อย่างน้อยก็ในส่วนที่เกี่ยวกับเรื่องหน้าที่พลเมืองนั้น
