ระบบคอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล หรือพีซี (Personal Computer Systems)

เมื่อฮาร์ดแวร์ราคาถูกลงทำให้มีการออกแบบระบบคอมพิวเตอร์เพื่อใช้งานคนเดียว ซึ่งอาจจะเรียกว่าเป็น “คอมพิวเตอร์ส่วนบุคคล หรือพีซี” ดีไวซ์สำหรับรับและแสดงผลเปลี่ยนไปเป็นแบบกดปุ่ม สับสวิตซ์ เครื่องอ่านการ์ดเปลี่ยนเป็นลักษณะคล้ายพิมพ์ดีดที่เรียกว่า “คีย์บอร์ด” รวมทั้งมีอุปกรณ์ชี้ตำแหน่งที่เรียกว่า “เมาส์” เครื่องพิมพ์ขนาดใหญ่ และการ์ดเจาะรูเปลี่ยนเป็นมอนิเตอร์และเครื่องพิมพ์ขนาดเล็กที่มีความเร็วสูง คอมพิวเตอร์ส่วนบุคคลนี้เริ่มปรากฏตัวครั้งแรกเมื่อปี ค.ศ.1970 ตั้งแต่ระบบปฏิบัติการ CP/M พัฒนาต่อมาเป็น DOS

ระบบเวอร์ชวลแมชีน (Virtual Machine)

ระบบนี้จะช่วยให้คิดว่าผู้ใช้กำลังใช้งานกับคอมพิวเตอร์หลายเครื่องทั้ง ๆ ที่ทำงานบน เครื่องเดียว โปรแกรมเช่นนี้สามารถช่วยให้ผู้ใช้หลายคนทำงานกับคอมพิวเตอร์เครื่องเดียว เนื่องจากผู้ใช้แต่ละคนอยู่ที่เทอร์มินอลของตนเองทำให้คิดว่าตนเองเป็นเจ้าของเครื่องโดยลำพัง ระบบเมนเฟรมเป็นตัวอย่างที่ดีของเวอร์ชวลแมซีน เมื่อมีการใช้เทคนิคการจัดเวลาของซีพียูและความจำเสมือนทำให้คอมพิวเตอร์ทำงานได้หลาย โปรเซสพร้อม ๆ กัน โดยแต่ละโปรเซสสามารถเอ็กซิคิวต์ได้ด้วยโปรเซสเซอร์และหน่วย ความจำ (เสมือน) ของตัวเอง แต่โปรเซสจะต้องเพิ่มเติมฟีเจอร์สำหรับจัดการ เช่น system call หรือระบบไฟล์ที่ระบบฮาร์แวร์ดั้งเดิมไม่มี จริง ๆ แล้วเวอร์ชวลแมซีนไม่ได้เพิ่มเติมฟังก์ชัน แต่จะกำหนดรูปแบบเฉพาะให้กับฮาร์ดแวร์ โดยสร้างเวอร์ชวลแมซีนขั้นกลางระหว่างฮาร์ดแวร์กับ kernel ที่ติดต่อกับโปรเซสจะมีการแชร์รีซอร์สของคอมพิวเตอร์ทางกายภาพเพื่อร่วมกันสร้างเป็นเวอร์ววลแมซีน การจัดเวลาของซีพียู และสร้างสิ่งที่ให้ผู้ใช้คิดว่าผู้ใช้เป็นเจ้าของโปรเซลเซอร์ ระบบสพูลลิ่งและระบบไฟล์ทำให้สามารถใช้เครื่องการ์ดแบบเวอร์ชวล และเครื่องพิมพ์แบบเวอร์ชวล และสำหรับเทอร์มินัลที่ใช้ระบบแบ่งเวลาก็จะสนับสนุนฟังก์ชันสำหรับเทอร์มินอลแบบเวอร์ชวล เช่นกัน