สมัยอยุธยาตอนปลาย (พ.ศ.2246-พ.ศ.2310)

สมัยอยุธยาตอนปลายบ้านเมืองไทยอยู่ในยุคสืบทอดมรดกทางศิลปวัฒนธรรมบางอย่างก็ได้รับการพัฒนาขึ้นตามกาลเวลาและหนึ่งในบรรดาสิ่งที่ได้พัฒนาให้ก้าวหน้ามากขึ้นนั้นก็ได้รับการพัฒนาขึ้นตามกาลเวลาและหนึ่งในบรรดาสิ่งที่ได้รับพัฒนาให้ก้าวหน้ามากขึ้นนั้นก็มีเรื่องของการเล่นหุ่นรวมอยู่ด้วย

ในสมัยอยุธยาตอนปลายมีหลักฐานแสดงให้เห็นว่า นอกจากนั้นวรรณคดีสำคัญแห่งสมัยอยุธยาตอนปลายมีกลักฐานแสดงให้เห็นว่า นอกจากจะมีการแสดงหุ่นไทยแล้ว ยังมีการแสดงหุ่นลาวสืบต่อมาจากสมัยอยุธยาตอนกลางด้วย หลักฐานที่กล่าวถึงการแสดงหุ่นลาวมีปรากฏอยู่ในกลอนบทละครเรื่องสังข์ศิลป์ชัย ความเก่าตอนสมโภชพระกุมารทั้งหกเมื่อกลับถึงบ้านเมือง

นอกจากนั้นวรรณคดีสำคัญแห่งสมัยอยุธยาตอนปลายเล่มหนึ่งคือ บุณโณวาทคำฉันท์ ของพระมหานาควัดท่าทรายแต่งในราว พ.ศ.2295 ในแผ่นดินสมเด็จพระเจ้าบรมโกศ ได้บันทึกหลักฐานการแสดงหุ่นไทยว่า มีในงานสมโภชพระพุทธบาท โดยเป็นการแสดงหุ่นโรงใหญ่ เริ่มตั้งแต่การโหมโรง ไหว้ครูผู้เป็นพราหมณ์ แล้วเริ่มเล่นเรื่อง ไชยทัต

วรรณคดีเรื่องเดียวกันยังได้กล่าวถึงการเล่นหุ่นอีกว่า เมื่อมีงานมหรสพก็มักมีการเชิดหุ่นแสดงตามช่องระทา ซึ่งหมายถึงบริเวณที่ว่างระหว่างระทา (เรือนดอกไม้ไฟที่มีรูปสี่เหลี่ยมสูงประดับด้วยดอกไม้ สำหรับจุดในงานสมโภชต่างๆ เช่น งานเมรุ เป็นต้น)