ความหมายของบรรพชนไทย

สุจิตต์ วงศ์เทศ. (2551) กล่าวว่า ไทย และ คนไทย พบหลักฐานเป็นพบหลักฐานเป็นลายลักษณ์อักษรครั้งแรกราวเรือน พ.ศ. 2000 (อาจก่อนหรือหลังก็ได้)ในกรุงศรีอยุธยา ลุ่มน้ำเจ้าพระยา ภาคกลาง เท่านั้นเพราะเหนือขึ้นไปเรียกตัวเองว่า ลาว ทางตะวันออกเฉียงเหนือก็เรียกตัวเองว่า ลาว ทางใต้ลงไปถูกเรียกเป็น “ชาวนอก”, “ชาวเทศ” (มีในพระราชกระแส รัชกาลที่ 5) จนใต้สุดเป็นพวกมลายู“คนไทย” และ“ความเป็นไทย” ควรแรกมีสมมุติขึ้นพร้อม“อักษรไทย” ราวหลัง พ.ศ. 1700 บริเวณรัฐอโยธยา-ละโว้ ที่มีคนหลายชาติพันธุ์ตั้งหลักแหล่งอยู่ร่วมกันแล้วเคยใช้อักษรขอม(เขมร) และพูดภาษาเขมรเป็นภาษาราชการมาก่อน ฉะนั้น คนไทย และ ความเป็นไทย มีบรรพชนเป็นคนสุวรรณภูมิในประวัติศาสตร์