ศาสนา ลัทธิ ความเชื่อ นิกาย พิธีกรรม >>

ประวัติพระศาสนจักรในประเทศไทย

การเข้ามาของพวกโปรตุเกสกับคริสตศาสนา
ความปรารถนาของนักบุญฟรังซิส เซเวียร์
ธรรมทูตคณะโดมินิกันในสยาม
มรณสักขีองค์แรกในแผ่นดินสยาม
สิทธิอุปถัมภ์ศาสนา (Padroado)
ระบบ “ปาโดรอาโด” ของโปรตุเกส
การเข้ามาของคณะมิสซังต่างประเทศแห่งกรุงปารีส

ความปรารถนาของนักบุญฟรังซิส เซเวียร์

       เหตุการณ์ที่น่าสนใจเหตุการณ์หนึ่ง ซึ่งน่าจะถือว่ามีความสำคัญทั้งต่อประวัติศาสตร์พระศาสนจักรในสยามและต่อประวัติศาสตร์ชาติไทยด้วย คือ นักบุญฟรังซิส เซเวียร์ นักแพร่ธรรมผู้ยิ่งใหญ่ แสดงความตั้งใจที่จะเข้ามาในสยาม ทั้งนี้เพื่อเดินทางต่อไปยังประเทศจีนอันเป็นความปรารถนาสูงสุดของท่าน ฟรังซิส เซเวียร์ เป็นพระสงฆ์สเปนและเป็นเพื่อนรุ่นแรกของนักบุญอิกญาซีโอ ผู้ก่อตั้งคณะเยสุอิต ฟรังซิสเดินทางไปจนถึงเมืองกัว (Goa) ประเทศอินเดียในปี ค.ศ. 1542 (พ.ศ. 2085) ต่อมาได้เดินทางไปที่มะละกาและเกาะโมลูลัส ที่มะละกานี้เองท่านพบกับชาวญี่ปุ่นซึ่งทำให้ท่านมีแรงบันดาลใจที่จะไปญี่ปุ่น ที่สุดท่านได้เดินทางมาถึงเมืองคาโกชิมาเมื่อวันที่ 15 ธันวาคม ค.ศ. 1549 (พ.ศ. 2092) การแพร่ธรรมของท่านที่ญี่ปุ่นบังเกิดผลดีมาก ต่อมาท่านทราบว่าวัฒนธรรมญี่ปุ่นมีความคล้ายคลึงกับจีน ท่านจึงมีความปรารถนาที่จะเดินทางไปแพร่ธรรมในประเทศจีน

ความปรารถนาของท่านที่จะเดินทางเข้ามาในสยามนั้น เพราะต้องการเดินทางจากสยามไปประเทศจีนโดยอาศัยการติดต่อการค้าระหว่างสยามกับจีนในเวลานั้น เนื่องจากหนทางอื่นที่จะเข้าประเทศจีนนั้นมีอุปสรรค อย่างไรก็ตาม นักบุญฟรังซิส เซเวียร์ ไม่สามารถเข้าไปทั้งจีนและสยาม เพราะมรณภาพก่อนเมื่อวันที่ 3 ธันวาคม ค.ศ. 1552 (พ.ศ. 2095) ที่เมืองซานเซียน และในวันที่ 22 มีนาคม ค.ศ. 1553 (พ.ศ. 2096) ศพที่ไม่เน่าเปื่อยของท่านที่ถูกส่งมาถึงมะละกา และถูกส่งไปที่เมืองกัวในอินเดีย เมื่อวันที่ 11 ธันวาคม ค.ศ. 1553 (พ.ศ. 2096) บางส่วนของร่างกายได้ถูกนำไปเป็นพระธาตุตามวิหารต่างๆ ในยุโรปด้วย

แม้ว่าท่านจะมิได้เดินทางมาสยามอย่างที่ตั้งใจ เพียงแต่เอ่ยชื่อสยามในจดหมายของท่านก็นับว่าเป็นเกียรติต่อพระศาสนจักรของเราแล้ว เพราะอย่างน้อยที่สุดในใจของท่านก็มีเราชาวสยามอยู่บ้าง นอกจากนี้ท่านยังได้ช่วยคลี่คลายข้อข้องใจส่วนหนึ่งเกี่ยวกับชื่อประเทศ “สยาม” ของเรา ข้อสังเกตเกี่ยวกับเรื่องนี้คือ ชื่อสยามอาจไม่ได้เป็นที่รู้จักของชาวสยาม แต่เป็นคำที่ชาวต่างชาติเป็นผู้ใช้เรียกชื่อประเทศของเรา เนื่องจากชาวไทยมิได้เรียกประเทศของตนว่า “สยาม” แต่เรียกว่า “เมืองไทย”

ยิ่งกว่านั้นชาวไทยยังนิยมเรียกประเทศของตนตามชื่อเมืองหลวงเวลานั้นอีกด้วย ตัวอย่างเช่น อาณาจักรสุโขทัย อาณาจักรอยุธยา ในสมัยกรุงรัตนโกสินทร์ ตอนแรกเรียกกันว่า เมืองไทย หรือกรุงไทย คำว่า สยาม กลายมาเป็นชื่อทางการของประเทศในสมัยรัชกาลที่ 4 นี่เอง เมื่อสมัยจอมพล ป.พิบูลสงคราม ดำรงตำแหน่งนายกรัฐมนตรีปลายปี ค.ศ. 1938 (พ.ศ. 2481) ได้เริ่มต้นโครงการฟื้นฟูชาติขึ้นใหม่ เปลี่ยนชื่อประเทศจากสยามมาเป็นประเทศไทย ด้วยเหตุผลที่ว่า ชื่อใหม่นี้สอดคล้องกับต้นกำเนิดของชาวไทยและการปฏิบัติของประชาชน