การปรับโครงสร้างการผลิต

ช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สอง โครงสร้างการผลิตสินค้าอุตสาหกรรมถูกปรับเปลี่ยน จากที่เคยเป็นการผลิตขนาดใหญ่ภายใต้โรงงานเดียวกัน ในระบบสายพานแบบที่เรียกว่าระบบฟอร์ด หรือ ฟอร์ดดิส มาเป็นระบบหลังฟอร์ดดิสที่มีความยืดหยุ่นมากขึ้น ระบบการผลิตภายใต้โรงงานขนาดใหญ่ที่รวมขั้นตอนการผลิตต่าง ๆ เข้าไว้ด้วยกันภายใต้โรงงานเดียว และใช้คนงานกึ่งฝีมือเพื่อผลิตสินค้ามาตรฐานกลายเป็นรูปแบบการจัดองค์กรการผลิตที่ล้าสมัย รูปแบบใหม่ที่เกิดขึ้นทดแทนคือระบบการผลิตที่มีทั้งการผลิตที่ศูนย์กลางและการผลิต ณ ประเทศรอบนอก การผลิตที่ศูนย์กลางเน้นไปที่เรื่องการเงิน การวิจัยและพัฒนา เทคโนโลยีและนวัตกรรม ใช้คนงานประจำจำนวนไม่มาก การผลิตที่ประเทศรอบนอกเน้นเรื่องการผลิตชิ้นส่วนต่าง ๆ อาจใช้ระบบเหมาช่วงงานหรือการจัดซื้อจากบริษัทท้องถิ่น ใช้คนงานชั่วคราว หรือคนทำงานแบบไม่เต็มเวลา การปรับโครงสร้างการผลิตประเภทที่มีทั้งศูนย์กลางและการผลิต ณ ประเทศรอบนอก ทำให้ได้ประโยชน์จากการใช้คนงาน แบ่งแยกออกเป็นกลุ่มต่าง ๆ เช่น แบ่งแยกตามลักษณะ ชนชาติ เพศ เชื้อชาติ ศาสนา หรือแบ่งแยกตามภูมิศาสตร์ต่าง ๆ ปรากฏการณ์ดังกล่าวส่งผล ลดอำนาจการต่อรองของสหภาพแรงงาน และเพิ่มพลังอำนาจของฝ่ายทุนในกระบวนการผลิต นอกจากนั้นยังหมายความว่าธุรกิจถูกควบคุมโดยรัฐบาลของประเทศใดประเทศหนึ่งได้ยากขึ้น (เพราะมีการแพร่กระจายกระบวนการผลิตขั้นตอนต่าง ๆ ของสินค้าประเภทเดียวกันไปยังแหล่งผลิตในหลายประเทศ)