วรรณกรรม สุภาษิต ข้อคิด คำคม สำนวน โวหาร งานเขียน >>

คำคมจากนวนิยาย

จากนวนิยายเรื่อง บ้านขนนก ของกฤษณา อโศกสิน

  • จำไว้อย่าง ผู้ชายชอบผู้หญิงพูดมากตอนพูดใหม่ๆ เท่านั้นแหละ พอพูดเก่าๆ แล้วเขาอยากให้พูดน้อย
  • ชีวิตเหมือนหนังจอกว้างได้ออกไปในที่กว้างแล้วเราก็สบายใจ มีอะไรมากมายนักที่เราต้องรู้
  • ทุกคนมีทางเดินเป็นของตัวเอง เพราะฉะนั้นถ้าเราพยายามกำหนดทางเดินให้ใครไม่ว่าใครคนนั้นจะเป็นใคร เราจะเร่าร้อนไม่รู้จักจบจักสิ้น
  • อะไร ทุกอย่าก็ตาม ขึ้นอยู่กับเหตุผลที่ว่า เรารู้สึกสนุกที่จะต่อสู้หรือเปล่าเท่านั้น
  • การที่คนเราอยู่ไม่ได้ เพราะขาดใครสักคนที่เป็นคนอื่นนี่เป็นอันตรายมาก
  • คนเราสนุกมากไม่ดี หัวเราะมากก็ไม่ดี หลังความสนุกมักมีความทุกข์ตามมา หลังหัวเราะมักจะร้องไห้
  • แทนที่จะได้ขึ้นสวรรค์กลับตกนรกเพราะความคิดของตัวเอง บางคนคิดมากจนเป็นประสาท เป็นบ้า นั่นเกิดจากคุมสติไม่ได้
  • เป็นพื้นฐานของแต่ละคน บางคนพื้นดีใจก็แข็ง สู้โลกได้ บางคนพื้นผุ กระทบกระทั่งอะไรแรงๆ เข้าก็พังโครม แม้ว่าคนที่เกิดมาใจคอเข้มแข็งนับเป็นโชค เพราะอย่าน้อยๆ ก็เหมือนมีทุนสำรองไว้ ทำมาค้าขายนานๆ ไม่เจ๊งเสียก่อน
  • หัวใจนับเป็นก้อนเนื้อเล็กๆ นั้น บางทีกลับบรรทุกสิ่งต่างๆ ไว้จนเพียบแปล้ แต่เพราะมันมีที่อยู่ ที่ซุกซ่อน เพราะฉะนั้นกว่าจะรู้ถึงความอักเสบ ก็ช้านาน
  • เราจะไม่รู้จักเขาดีหรอก แม้ว่าจะรักกันนานสักสิบปีก็ตามแต่เราจะรู้จักเขามากอย่างน่าประหลาดใจ เพียงแต่อยู่ห้องเดียวกันแค่สิบวัน
  • ความดีที่ทำติดต่อกันนานๆ ไม่ใช่ความดีหรอกนะคะคุณ มันกลายเป็นหน้าที่คนรับเขาถือว่าเป็นหน้าที่ที่เราจะต้องให้เขา พอให้ไม่ได้หรือไม่มีจะให้เราก็จะกลายเป็นคนเลวในสายตาเขาทันที
  • ถ้าคุณทราบถึงความมุ่งหมายของการเป็นทหาร คุณก็จะต้องเข้าใจระเบียบปฏิบัติของทหารด้วย ทหารที่ไม่มีวินัยก็ไม่มีเกียรติ ไม่มีประสิทธิภาพ
  • คนเรากล้าหาญยังไง ก็ต้องกล้าอย่างฉลาด กล้าโง่ๆ เพื่อที่จะตายง่ายๆ ในแค่ไม่กี่นาทีน่ะไม่ยากอะไร
  • การแสวงหาคู่ชีวิตไว้เพื่อความอบอุ่น เพื่อยึดเหนี่ยวก็เป็นความหมายยิ่งใหญ่ที่จะทำให้คนผู้นั้น มีกำลังใจที่จะอยู่สู่โลกได้เหมือนกัน
  • แม้ว่าหล่อนจะขายตัวมาแล้วซับซ้อนอย่างไร หัวใจหล่อนก็ยังมีที่ว่าสำหรับความรัก
  • ไม่ว่าชายใด ไม่เคยชอบที่จะเกิดความรู้สึกว่าตัวเองไปไหนไม่รอด
  • ธรรมชาติของความรักก็คือ เมื่อเข้มข้นถึงที่สุดแล้ว มันก็จะลดระดับลง กลายเป็นความจืดจาง
  • ความไว้วางใจเป็นรากฐานสำคัญอันแรกที่จะทำให้เราเข้าถึงเขาในส่วนอื่นและจะต้องเป็นความไว้วางใจที่มั่นคงถาวรด้วย ไม่ใช่เสแสร้งชั่วครั้งชั่วคราวเพื่อประโยชน์วันนี้เท่านั้น(หน้า 251)
  • คนเรามีสันดานประจำตัวสันดานอันนี้ไม่มีวันจางหายไปได้ไม่ว่าจะรับการอบรมแค่ไหน
  • ชีวิตคนอยู่ได้อย่างมีความสุขพอประมาณ เพราะรู้จักลืมความเจ็บปวด ความแตกร้าว ที่เคยเกิดขึ้นครั้งหนึ่ง หรือหลายครั้งในเวลาที่ล่วงเลยแล้วเท่านั้น และถ้าพร้อมเสมอที่จะตั้งต้น ทุกอย่างกพร้อมเสมอที่จะงดงาม
  • บ้านเป็นรากเหง้าของทุกสิ่ง ใครก็ตามที่ครองบ้านไม่เป็น ก็อย่าหวังเลยว่าจะสามารถออกไปครองอะไรอื่นที่ใหญ่กว่าบ้าน
  • คนเรานั้นเกดมาด้วยรายละเอียดที่ไม่เหมือนกัน และรายละเอียดนี้เองที่จะบอกได้ว่า ใครมีค่าหรือไร้ค่า
  • รู้จักความรักให้เต็มอิ่มสักครั้ง ยังดีกว่า ไม่รู้จักเลย
  • ใครๆ ก็มีปัญหากันทั้งนั้น แก้วันนี้ไม่ได้ ก็เก็บไว้แก้พรุ่งนี้
  • เราอย่าหวังคนอื่นมากกว่าตัวเรา จะทำอะไรทุกอย่างต้องเอาตัวเองเป็นหลัก
  • มนุษย์ทุกคนที่มักจะเสียดายของมีค่าซึ่งเคยเป็นกรรมสิทธิ์ของตน และกำลังจะหลุดมือไปเพราะความไม่รู้ค่าในของนั้น

จากนวนิยายเรื่อง เขาชื่อกานต์ ของ สุวรรณี สุคนธา

  • เขาไม่ให้พูดถึงอดีต ขณะที่ประตูอนาคตกำลังจะเปิด
  • คนชอบว่าพวกผู้หญิงชอบนินทา แต่ความจริงไม่ใช่นินทา เพียงแต่พูดถึงเท่านั้น
  • ความตายนี่ช่างน่ากลัวตรงนี้เอง ตอนที่เกิดความเจ็บปวดอย่างรุนแรงก่อนตาย หากว่าไม่เจ็บปวด คงไม่น่ากลัวเท่านี้ คนที่ตายไปเฉยๆ โดยไม่ทุกข์ทรมานนับว่าโชคดีอย่างยิ่ง
  • การที่คนเรามีความคิดเห็นเป็นไปในรูปเดียวกันแบบเดียวกัน ย่อเป็นไปไม่ได้ คนหนึ่งต้องการอย่างนั้นในขณะที่อีกคนไม่ต้องการเลย
  • ข้าราชการที่ไหนๆ ก็เหมือนกันทั้งนั้น คือพยายามเบิกเงินหลวงให้ได้ทุกทางเท่าที่สามารถ

จากนวนิยายเรื่อง หลายชีวิต ของ หม่อมราชวงศ์คึกฤทธิ์ ปราโมทย์

  • ความรักระหว่างผู้หญิงและผู้ชาย ความรักที่จะเป็นข้อผูกมัด ความรักที่จะทำให้การกระทำอันเกิดจากกามกิเลสเป้นของบริสุทธิ์ ความรักที่จะเรียกร้องความเสียสละและความเห็นใจ ความรักทีจะเป็นน้ำหนึ่งประสานให้คนต่างเพศสองคนกลายเป็นคนคนเดียวกัน
  • ความอิ่ม ความพอใจ และความเกรงใจคนอื่นนั้น มีอยู่เฉพาะในหมู่คนที่ยากจนเท่านั้น
  • ความจนความมีนั้น มิได้อยู่ที่สภาพหรือปริมาณแห่งทรัพย์ แต่อยู่ที่สภาพแห่งจิต ความจนนั้นเป็นโรคที่ฝังอยู่ในสันดาน ถ้าไม่ขัดเกลาแก้ไขแล้ว ก็ไม่หาย คนมั่งมีบางคนอาจจะเป็นคนจนอยูในใจก็ได้ และเช่นเดียวกับคนจน อาจบริบูรณ์ด้วยทรัพย์ ชั่วแต่ว่าทรัพย์นั้นเป็นอริยทรัพย์ หาใช่ทรัพย์ธรรมดาไม่
  • ชีวิตมนุษย์นั้นเป็นเพียงธรณีประตู ที่คนจะก้าวสู่ความแก่ ความตาย
  • เงินทองทั้งหลายและทรัพย์สมบัตินั้น เป็นพียงเครื่องประดับชีวิต ในขณะที่ยังเป็นๆ อยู่เท่านั้นเอง จะใช้เงินทองนั้นซื้อก็ไม่ได้ หรือตายแล้วจะเอาเงินทองนั้นไปด้วยก็ไม่ได้อีก
  • ความสงบที่แท้จริงนั้นเป็นของอัศจรรย์ จะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อ บุคคลนั้นหมดตัณหา คือ ความอยากได้
  • ถึงแม้ว่ามนุษย์เรานั้นจะกำหนดการไว้ล่วงหน้าได้หลายอย่างก็ตามบุญวาสนา หรือเวรกรรมของเรานั้น เป็นสิ่งที่จะป้องกันขัดขวางหรือเปลี่ยนแปลงกันไม่ได้
  • ธรรมชาติวางกฎเกณฑ์ไว้ว่า ในบรรดาสัตว์ที่มารวมกันอยู่เป็นฝูง จะต้องมีตัวหนึ่งเป็นนายสูงเสมอไป แต่ตัวที่เป็นจ่าฝูงนั้นจะคงอยู่ในสถานะเช่นนั้นได้ก็ต่อเมื่อยังไม่มีตัวอื่นมาแทนที่
  • เวลาไม่ใช่ของสำคัญ มิตรภาพเป็นของอยู่เหนือกาลเวลา รักกันจริงแล้วคบกันวันเดียวหรือ ยี่สิบปีก็เท่ากัน
  • เป็นศาสดาในนรก ดีกว่าเป็นสาวกในสวรรค์

 

จากนวนิยายเรื่อง ข้างหลังภาพ ของ ศรีบูรพา

  • แม้จะมิได้เกิดมาเป็นชาย ก็อย่าน้อยใจที่จะเกิดมาเป็นหญิง จะเป็นอะไรก็ตามจงเป็นเสียอย่างหนึ่ง จะเป็นอะไรมิใช่ปัญหา สำคัญอยู่ที่ว่าจะเป็นอย่างดีที่สุด ไม่ว่าเราจะเป็นอะไรก็ตาม
  • ฉันเป็นคนโชคดีที่เกิดมาสวย แต่ฉันเป็นคนโชคร้ายที่เกิดมาไร้ความรัก
  • เธอแสดงความรักของเธอในเวลาที่ไร้สติ เธอไม่รู้หรือว่าไม่มีการกระทำอะไรที่เราจะต้องเสียใจในภายหลัง เท่าการที่ได้กระทำในเวลาที่ไร้สติ
  • แม้นเรามิได้เกิดเป็นดอกซากุระ ก็อย่ารังเกียจที่เกิดเป็นบุปผาพรรณอื่นเลย ขอแต่ให้เป็นดอกที่งามที่สุดในพรรณของเรา ภูเขฟูจีมีอยู่ลูกเดียว แต่ภูเขาทั้งหลายก็หาไร้ค่าไม่ แม้นมิได้เป็นซามูไร ก็จงเป็นลูกสมุนของซามูไรเถิด เราจะเป็นกัปตันกันหมดทุกคนไม่ได้ ด้วยว่าถ้าปราศจากลูกเรือแล้วเราจะไปกันได้อย่างไร แม้นเรามิอาจเป็นถนน ขอจงเป็นบาทวิถี ในโลกนี้มีตำแหน่งและงานสำหรับเราทุกคน งานใหญ่บ้างเล็กบ้าง แต่เราย่อมจะมีตำแหน่ง และงานทำเป็นแน่ละ แม้นเป็นดวงอาทิตย์ไม่ได้ จงเป็นดวงดาวเถิด
  • ฉันตายโดยปราศจากคนที่รักฉัน แต่ฉันก็ยังอิ่มใจว่า ฉันมีคนที่ฉันรัก

จากนวนิยายเรื่อง สุดแต่ใจจะไขว่คว้า ของ โบตั๋น

  • คนรวบๆ มีลูกน้อยเพราะคนบาปมีมากกว่าคนบุญ จึงมีคนเกิดมาสบายน้อยกว่าคนเกิดมาลำบาก
  • คนเราถ้าคิดจะเป็นใหญ่เป็นโต เป็นผู้ปกครองคนนั้น มันต้องมีน้ำใจกรุณา คิดถึงอกเขาอกเรา
  • คนจะขึ้นสวรรค์ไม่ใช่เพราะลูกชายบวชให้หรอก แต่เพราะตัวเองทำบุญทำความดีไว้ต่างหาก ถ้าทำบาปต่อให้ลูกชายสิบคนมาบวชให้ก็คงไม่พ้นนรกหรอก
  • ซื่อสัตย์มีน้ำใจ รักพี่น้อง กตัญญูพ่อแม่มากกว่า คนแบบนี้น่าคบกว่าเยอะ คนที่ดี แต่เก่งแล้วเห็นแก่ตัวนะไม่ไหว
  • สุดแต่ใจคนจะคิดว่าอะไรสำคัญกว่ากัน วัตถุหรือจิตใจ
  • ปริญญามิได้ซื้ออะไรได้ดังปรารถนา ตำแหน่งหน้าที่การงาน ความโก้หรูและอะไร ล้วนต้องการปัจจัยอื่นมาสมทบทั้งนั้น
  • พ่อแม่ด่าดีกว่าคนอื่นให้พรสิบเท่าร้อยเท่า แม่ตีดีกว่าคนอื่นกอด
  • เงินกับเกียรติยศมันไม่ได้มาด้วยกัน
  • ความเป็นผู้ใหญ่ไม่ได้อยู่ที่เกิดก่อนหรือเกิดหลังหรอก แต่อยู่ที่ใครจะเป็นประโยชน์กว่ากัน
  • ความพอใจแค่สิ่งที่เรามี พอมีพอกิน มีทำบุญ มีฟุ่มเฟือยบ้าง เป็นครั้งคราวและใช้ชีวิตอยู่ในทำนองครองธรรม มีความสุขจริงๆ ไม่ต้องหวาดระแวงอะไร
  • เงินอาจจะสำคัญ เกียรติยศภายนอกของคนอาจจะเป็นเหมือนมงกุฎ ใส่แล้วงามตา แต่มันไม่สำคัญเท่ากับความงามในจิตใจ

จากนวนิยายเรื่อง รักเร่ เร่ร้างรัก ของ ศรีฟ้า ลดาวัลย์

  • ชีวิตมีกำหนดกฎเกณฑ์มากเกินไป มันก็เหมือนเครื่องจักร แสนจะน่าเบื่อ
  • มันก็เป็นหน้าที่ของมนุษย์ทั่วไปนั่นแหละ ทำงานตามหน้าที่ กลับบ้านไปหาครอบครัวตามหน้าที่ พ้นจากหน้าที่แล้วก็แสวงหาความสุขใส่ตัว
  • สิ่งที่มันเกิดขึ้นแล้ว อย่าไปคิด อย่าคิดอะไรทั้งนั้น เราต้องอยู่เพื่อชีวิตในวันนี้ กับชีวิตข้างหน้า
  • ความเจ้าชู้ของผู้ชายจะสัมฤทธิ์ผลได้อย่างไร หากฝ่ายหญิงไม่ร่วมมือให้ความเจ้าชู้ของเขาได้ผลขึ้นมา
  • มนุษย์เรา ตัวเองต้องมาก่อนคนอื่นเสมอ
  • การแต่งงานโดยปราศจากความรัก โดยหลอกตัวเองว่ารัก แม้จะมีสิ่งประกอบอัครฐานสักปานใด ก็เหมือนกับชีวิตหลงทางไม่ผิดกันเท่าใดนักดอก

จากนวนิยายเรื่อง ทะเลชีวิต ของ แอนน์ มอณ์โลว์ ลินเบิร์ก

  • เราก็ดุจเม็ดทรายราบเรียบด้วยแรงน้ำใต้ร่างกายของเราโล่งและว่างเปล่าราวกับผืนหาด รอยขีดเขียนจากวันวานค่อยๆ ลบเลือนไปตามกระแสคลื่นของวันนี้
  • แต่ไหนแต่ไรมาผู้หญิงมักจะไขว้เขวสับสนง่ายและยังคงเป็นอยู่ในทุกวันนี้ซึ่งก็คงจะเป็นตลอดไปด้วย
  • การเป็นผู้หญิงคือการใส่ใจทุกเรื่อง และรับผิดชอบภาระ หน้าที่ ซึ่งแผ่กระจายไปทุกทิศทุกทาง จากแกนกลางของความเป็นแม่ เสมือนซี่ล้อกระจายจากดุมกงล้อ
  • ตามธรรมชาติแล้ว คนเราไม่ชอบคิดว่าตนอยู่ลำพัง ทุกคนพยายามหลีกเลี่ยง เพราะการถูกทอดทิ้งหรือไม่เป็นที่รักใคร่มีความหมายให้นึกถึงมาสายบัวซึ่งไม่มีใครสนใจ
  • เราได้เรียนรู้ให้ยอมรับความเป็นจริงว่า ไม่มีการกลับสู่ความสัมพันธ์แบบเดิมได้อย่างถาวร และยิ่งกว่านั้นก็คือ ไม่มีใครคงรักษาความสัมพันธ์แบบหนึ่งเดียวนี้ไว้ได้

แชร์ไปที่ไหนดี แชร์ให้เพื่อนสิ แชร์ให้เพื่อนได้ แชร์ให้เพื่อนเลย