ปรัชญา อภิปรัชญา ญาณวิทยา จิตวิทยา ตรรกศาสตร์ >>

ปรัชญาภควัทคีตา

เป็นส่วนหนึ่งที่มาจากมหากาพย์ มหาภารตะ เป็นคัมภีร์ที่มีชื่อเสียงที่สุดและมีอิทธิพลแก่ชาวอินเดียมากที่สุด เกิดขึ้นประมาณ 200 ปีก่อนคริสต์ศักราช เป็นคัมภีร์ปรัชญาที่เน้นเรื่องกรรม ชาวฮินดูถือว่าคัมภีร์นี้คือคำสอนของพระผู้เป็นเจ้าโดยตรง ไม่ใช่คำสอนที่มนุษย์แต่งขึ้น เป้นปรัชญาที่ประสานความรู้ กรรมและความภักดีเข้าด้วยกัน โดยกล่าวว่า มนุษย์เป็นสิ่งมีชีวิตที่ประกอบด้วยสติปัญญา เจตจำนงและอารมณ์ สติปัญญาก่อให้เกิดความรู้ เจตจำนงก่อให้เกิดกรรม และอารมณ์ก่อให้เกิดความภักดี

ภควัทคีตาอธิบายว่า อาตมัน (ตัวตน) เป็นสิ่งที่ยืนยง เที่ยงแท้ ไม่มีอะไรทำลายได้ ไม่มีการเกิด ไม่มีการแตกดับ ดำรงอยู่ตลอดไป ไม่เคลื่อนไหว ไม่เสื่อมสลายเป็นสิ่งดั่งเดิม สิ่งที่ทำลายได้คือร่างกาย การเคลื่อนจากร่างเก่าที่แตกดับแล้วไปสู่ร่างใหม่ของอาตมัน เป็นเสมือนเปลี่ยนเสื้อผ้าชุดใหม่ คือร่างกายของคนเราเปลี่ยนแปลงได้ แต่อาตมันไม่เปลี่ยนแปลง ดังนั้นเมื่อคนเราแจ้งในสภาวะที่แท้จริงของพรหมัน ประจักษ์ถึงความเป็นอันหนึ่งอันเดียวกันระหว่างชีวาตมันและพรหมัน เมื่อนั้นก็จะบรรลุโมกษะ