สังคมศาสตร์ รัฐศาสตร์ การเมือง เศรษฐศาสตร์ >>

การปฏิบัติของทหารบกผลัดที่ 2

การเตรียมรุกใหญ่เพื่อเข้าตี และยึดที่มั่นขั้นต่อไป

ในปลายเดือนกันยายน 2494 แม่ทัพน้อยที่ 1 สหรัฐฯ ได้กำหนดแผนยุทธการ เพื่อเข้าตีทำลายข้าศึก และยึดแนวภูมิประเทศสำคัญ หน้าแนวไวโอมิง ออกไปประมาณ 10 กิโลเมตร แล้วจัดที่มั่นหลักใหม่ให้ชื่อว่า แนวเจมส์ทาวน์ ซึ่งเมื่อยึดได้แล้วจะอำนวยประโยชน์ทั้งในทางยุทธวิธีและการเจรจาหยุดยิง

ในวันที่ 2 ตุลาคม 2494 กองทัพน้อยที่ 1 สหรัฐฯ ได้รับคำสั่งให้เคลื่อนที่เข้าตี และยึดแนวภูมิประเทศสำคัญในพื้นที่รับผิดชอบ 3 ตุลาคม 2494 กองพลทหารม้าที่ 1 สหรัฐฯ เริ่มเข้าตีโดยใช้กำลัง 2 กรม เป็นกองรบเดียวกันอีก 1 กรมเป็นกองหนุน กองพันทหารไทยขึ้นสมทบอยู่ในกองหนุน เตรียมเคลื่อนที่เข้าตีต่อไปทางทิศเหนือ กองพันทหารไทยได้รับคำสั่งให้เคลื่อนที่เข้ารวมพลในเขตตำบลยัลดอง ต่อมาเมื่อ 8 ตุลาคม กรมทหารม้าที่ 8 สหรัฐฯ ซึ่งเป็นกองหนุน ได้รับคำสั่งให้เคลื่อนที่เข้าประจำแนว แทนกรมทหารม้าที่ 7 สหรัฐฯ ในแนวหน้า กองพันทหารไทยยึดพื้นที่อยู่บนสันเขาสูง ตามสันเขายอด 334 ถึงยอด 418 ต่อมา เมื่อ 11 ตุลาคม 2494 กองพันทหารไทยปรับแนวรับผิดชอบกว้างด้านหน้าในการตั้งรับ 3,500 เมตร หน่วยลาดตระเวณของกองพันทหารไทย ได้ปะทะกับข้าศึก จำนวนหนึ่งบนแนวสันเขาที่เรียกว่า เขาทีโบน (T - Bone) 14 ตุลาคม 2494 กองพันทหารไทยได้รับคำสั่งให้ขึ้นสมทบ กรมทหารม้าที่ 7 สหรัฐฯ 20 ตุลาคม กองพันทหารไทยปรับแนวใหม่โดยเข้ายึดที่มั่นตามสันเขาตั้งแต่ ยอด 418 ไปทางขวา และได้รับคำสั่งให้กลับไปขึ้นกับกรมทหารม้าที่ 8 สหรัฐฯ ตามเดิม

ปลายเดือนตุลาคม 2494 กองพันทหารไทยได้รับคำสั่งให้วางแผน และเตรียมการเข้าตีจากแนวที่ยึดอยู่ เพื่อเข้ายึดเขาทีโบน โดยใช้กำลังกองพันทหารไทยเพียงกองพันเดียว สมทบกำลังด้วยรถถังและเครื่องยิงหนัก พร้อมด้วยการยิงสนับสนุนจากปืนใหญ่กองพล และเครื่องบินโจมตี แต่ในที่สุดทางกองพลทหารม้าที่ 1 สหรัฐฯ ได้ยกเลิกแผนนี้ เพราะกำลังยิงสนับสนุนมีไม่เพียงพอ

การปฏิบัติการของหมวดคอยเหตุ

กองพันทหารไทยได้ใช้กำลัง 1 หมวดปืนเล็กไปทำหน้าที่หมวดคอยเหตุ อยู่หน้าแนวตลอดเวลาโดยไปตั้งอยู่ที่เนิน 200 ห่างออกไปจากแนวต้านทานหลักของฝ่ายเราประมาณ 2.5 กิโลเมตร และห่างจากแนวที่มั่นข้าศึกประมาณ 1.5 กิโลเมตร ที่เนิน 200 นี้ ดัดแปลงพื้นที่สำหรับตั้งรับวงรอบ มีการวางเครื่องกีดขวางลวดหนาม ประกอบการวางทุ่นระเบิด และพลุสดุด หลายชั้น วางสายโทรศัพท์ติดต่อกับที่บังคับการกองพัน และยังคงใช้วิทยุเป็นเครื่องมือสื่อสารหลักตลอดเวลา ฝ่ายข้าศึกได้ส่งกำลังเข้ารบกวนหลายครั้งในเวลากลางคืน

เมื่อ 13 พฤศจิกายน 2494 ข้าศึกได้เริ่มระดมยิงอย่างรุนแรงตั้งแต่ เวลา 19.00 น.เศษ ด้วยเครื่องยิงหนัก และปืนใหญ่มายังที่มั่นของหมวดคอยเหตุ ข้าศึกประมาณ 2 กองร้อย พร้อมด้วยรถถังประมาณ 10 คัน ได้เคลื่อนที่เข้ามาตรงหน้า และพื้นที่ราบสองข้างของเนิน 200 และระดมยิงที่มั่นใหญ่ของกองพันทหารไทยหนาแน่น การติดต่อทางสาย และวิทยุถูกตัดขาด จนใกล้รุ่งสว่างจึงทราบจากผู้ที่เล็ดลอดกลับมาได้ว่าหมวดคอยเหตุบนเนิน 200 ละลายแล้วทั้งหมวด เนื่องจากข้าศึกเข้าล้อมและบุกเข้าประชิดถึงตัว มีการสู้รบกันถึงขั้นตะลุมบอน ข้าศึกมีจำนวนมากกว่าหลายเท่า การยิงฉากป้องกันจากที่มั่นใหญ่ช้าเกินไปไม่ทันการ ทหารประมาณครึ่งหมวดเสียชีวิต ส่วนที่เหลือได้รับบาดเจ็บเป็นจำนวนมาก ฝ่ายข้าศึกก็สูญเสียเป็นจำนวนมากเช่นกัน นับเป็นการสูญเสียในการรบครั้งแรกของกองพันทหารไทย ต่อมาอีก 7 วัน กองพันทหารสหรัฐฯ ก็ถูกโจมตีในทำนองเดียวกัน ทำให้กองพลทหารม้าที่ 1 สหรัฐฯ สั่งเปลี่ยนที่ตั้งหมวดคอยเหตุใหม่ ให้ใกล้เข้ามาอยู่ในระยะไม่เกิน 1.5 กิโลเมตร จากแนวต้านทานหลัก

การกลับไปเป็นกองหนุน

กองพันทหารไทยเริ่มเคลื่อนที่ออกจากที่รวมพลหมู่บ้านชอนกอง เมื่อ 16 ธันวาคม 2494 ด้วยขบวนยานยนต์เดินทางเลียบชายฝั่งทิศเหนือของลำน้ำฮัน ไปทางทิศตะวันออกเฉียงเหนือ สู่เมืองกุมหว่าเข้าที่รวมพลในที่ตั้งใหม่ที่หมู่บ้านวาสุ ในพื้นที่กองหนุนของกองพลทหารราบที่ 2 สหรัฐฯ และเมื่อ 27 ธันวาคม 2494 หน่วยกำลังทดแทนของไทยจำนวน 200 คน ก็ได้เดินทางจากตำบลทองเนเมืองบูซานมาเข้าที่ตั้งของกองพันทหารไทย