แบกเป้ สะพายกล้อง ล่องใต้

พิชิตยอดเขาหลวง

อ่านหน้า 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18

สำหรับคืนแรกในป่า หลับไม่ค่อยสบายเท่าไรนัก หินก้อนสักเท่าหัวแม่มือรบกวนกลางหลัง สีข้าง อยู่ตลอดคืน หลบยังไงก็ไม่พ้นช่างเหมาะเจาะเสียนี่กระไร อากาศค่อนข้างหนาว ระงมเซ็งแซ่ไปด้วยเสียงแมลงนับล้าน ประสานเสียง มีเสียงทุ้มบ้างแหลมบ้างของแมลงบางชนิดสอดแทรกอยู่เป็นระยะๆ หลายครั้งที่สะดุ้งตื่นเพราะเสียงร้องประหลาดๆ กวนๆ ไม่คุ้นเคย เหมือนมาแกล้ง....

ไม่ทราบผ่านไปนานเท่าไร เกิดปวดท้องขึ้นมา ดูเวลาเที่ยงคืนกว่าๆ นอนกระสับกระส่ายไปมาอยู่นานโขอยู่ ทนได้แค่ตีหนึ่ง โผล่หัวออกมานอกเต้นท์ฉายไฟเรียกเจ้าภูมิ รบกวนไปเป็นเพื่อนหน่อย ค่ำคืน ดึกดื่น มืดมิด กาละเทศะ ช่างไม่ได้เอาเสียเลย ถึงเขาหลวงแล้ว ณ บัดนั้น...

วันอาทิตยที่ 4 เมษายน 2553

ตื่นกันแต่เช้าพร้อมหน้าพร้อมตา จุดหมายปลายทางยอดเขาหลวงรอการไปให้ถึง เก็บเต้นท์ ล้างหน้าแปรงฟัน ผมแอบไปทำธุระหนักต่ออีกยก ท่ามกลางความบริสุทธิ์ผุดผ่องของธรรมชาติ ณ โขดหินลับตาผู้คน สบายตัวสบายใจ

เขาหลวง

เจ้าบอมกำลังหุงข้าว เจ้าภูมิกำลังเก็บผ้าใบปูนอน เมื่อคืนพวกพี่เขานอนกันตรงนี้แหละ ไม่ได้กางเต้นท์ ไม่มียุงสักตัวในป่า ไม่น่าเชื่อ มีแต่พวกแมลงกลางคืน ซึ่งก็แค่สร้างความรำคาญ เล็กๆ น้อยๆ ย่อมไม่มีที่ไหนสุขใจเท่าบ้านเรา อันนี้ควรใคร่คิดคำนึง

เขาหลวง