ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ผมเกือบได้เป็น นักแต่งเพลงชื่อดังเสียแล้ว
เรื่องสั้น : ภูเกรียงไกร หน่อรักมิตร : เขียน
» บทน้ำจิ้ม
» อดีตว่าที่นักแต่งเพลง
» ก้าวที่ไม่กล้า
» ก้าวที่ไม่กลัว
» บทเพลงในถังขยะ
» แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์
» ถึงที่หมาย
» เพลงแรก
» เพลงสุดท้าย
แสงสว่างที่ปลายอุโมงค์
มิวสิคบั๊กนัดประชุมนักแต่งเพลงฝึกงานหน้าใหม่ทั้งหมดในวันอาทิตย์ถัดมาที่บริษัทฯช่วงบ่าย สถานที่ตั้งอยู่ซอยสุขุมวิท 39 เหมือนมีแสงสว่างรำไรๆ อยู่ที่ปลายอุโมงค์ให้ได้วิ่งไล่ตามความฝัน อีกครั้ง....
ทาวน์เฮ้าส์ 3-4 ชั้นอยู่กลางซอยสุขุมวิท 39 สถานประกอบการที่ดูเหมือนจะเป็นที่พักอาศัยเสียมากกว่า มองจากภายนอกไม่มีวันรู้เลยว่าเป็นค่ายเพลง ลดความประหม่าได้มากเลยทีเดียว ชั้นล่างถัดจากช่องจอดรถด้านในสุดมีห้องซ้อมดนตรีซ่อนอยู่ จากประตูหน้าเป็นบันไดขึ้นชั้น 2 มีเคาท์เตอร์เล็กๆตั้งอยู่ ด้านหลังเป็นโลโก้ของบริษัท โซฟาตั้งอยู่ด้านหนึ่งคล้ายห้องรับแขกธรรมดาทั่วไป ชายวัยฉกรรจ์ 4-6 คน หน้าตาละม้ายคล้ายโจร เดินเข้าออกสูบบุหรี่ที่มุมระเบียงตรงประตูทางเข้า แนะนำตัวกับใครสักคนก็ไม่ทราบได้ ดูไม่ออกเลยว่ามีตำแหน่งอะไร ไม่แน่อาจจะเป็นนักแต่งเพลงที่นัดมาเหมือนผมก็ได้
จากนั้นก็ออกไปพ่นควันทำตัวกลมกลืนกับเขาด้วยที่ด้านนอก พูดคุยทักทายทำความรู้จัก ดูเหมือนว่าใครคนหนึ่งจะมาเป็นนักแต่งเพลงมาฝึกงาน นอกนั้นเป็นสมาชิกวงบิ๊กแอสซึ่งผมไม่รู้จักเลยแม้แต่คนเดียว
สักพักก็เริ่มมีคนทยอยมาเรื่อยๆ สัก 10-15 คน จนไม่มีที่จะนั่ง และโดยไม่รู้ใครเป็นใคร ต้องไปยืนรอกันอยู่ด้านนอกบ้าง หน้าประตูรั้วด้านล่างบ้าง เริ่มมีการเกาะกลุ่มพูดคุยสนทนาแลกเปลี่ยนความคิดกันเล็กๆ ได้มีโอกาสถามไถ่คู่สนทนาถึงวงบิ๊กแอส รู้สึกเหมือนตัวเองพลาดอะไรไปสักอย่างที่ไม่รู้จักวงบิ๊กแอส ได้ความว่าบิ๊กแอสเป็นวงดนตรีแนวใหม่ที่เรียกว่าอัลเทอร์เนทีฟ เพิ่งออกอัลบั้มแรกมาได้สักพักแล้ว เป็นที่รู้จักอยู่ในหมู่วัยรุ่นเฉพาะกลุ่ม เป็นอันบรรลุ
ไม่แปลกใจที่ผมจะไม่รู้จักวงนี้หรือเคยผ่านหูมาเลยแม้แต่เพลงเดียว ในที่สุดก็มีคนมาเรียกเข้าห้องประชุม ความตื่นเต้นเริ่มเข้ามาครอบงำแล้วตอนนี้ เพราะจะได้พบพี่เอก ธเนศ วรากูลนุเคราะห์ นักร้องที่ผมชื่นชอบอยู่ก่อนแล้ว โดยเฉพาะอัลบั้ม คนเขียนเพลงบรรเลงชีวิต ผมถึงกับแอบเป็นสาวกอยู่เงียบๆ และมีเทปชุดนี้ไว้ในความครอบครองมากกว่า 3 ตลับ อันเนื่องมาจากฟังจนยืดจนยาน...
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."