ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 9
พายุร้ายที่พัดโหมกระหน่ำ ไม่อาจทำลายล้างความว่างเปล่าได้เลย
ตราบใดที่ความว่างเปล่า ยังคงว่างเปล่า
พวกเขาทุกคนเฝ้ามองดูหญิงชราด้วยความรู้สึกหดหู่ และไม่อาจจะล่วงรู้ได้เลยว่า ชีวิตของเธอในขณะนั้น นอกจากลมหายใจแล้ว หัวใจและดวงวิญญาณยังคงอยู่กับร่างของเธอด้วยหรือไม่ นายแพทย์นพพรกับสุนิภายังคงดูแลเอาใจใส่ผู้เป็นแม่และคอยอยู่ใกล้ๆเธอทุกครั้งที่มีโอกาส แม่ยังคงเป็นปูชนียะบุคคลที่มีค่ายิ่งสำหรับพวกเขา และจะเป็นเช่นนั้นตลอดไป
บางความรู้สึก ไม่อาจที่จะลบล้างได้ด้วยกาลเวลา ไม่ว่าจะนานเท่าใด
ที่โรงพยาบาลวันนั้น
ขณะที่นายแพทย์นพพรกำลังตรวจเยี่ยมคนไข้อยู่กับนักศึกษาแพทย์ฝึกงาน
อาจารย์หมอคะ มีผู้ชายคนหนึ่งมาขอพบค่ะ ดิฉันให้รออยู่ที่หน้าห้องพักนะคะ
พยาบาลคนหนึ่งเข้ามารายงาน
คุณช่วยไปบอกเขาให้รอสักครู่นะ ตรวจคนไข้เสร็จแล้วผมจะรีบไป
เป็นคนไข้เก่าหรือเปล่า
"ไม่ใช่หรอกค่ะ
อาจารย์
"เอาล่ะ
คุณไปบอกเขาตามนั้นแล้วกัน ขอบใจนะ
แต่เขาบอกว่ามีธุระสำคัญ
ต้องการพบอาจารย์ด่วนมากเลยนะค่ะ
เอาล่ะ เอาล่ะ...
นายแพทย์นพพรเริ่มจะหัวเสีย
คุณช่วยดูแลทางนี้หน่อยนะ เสร็จธุระแล้วผมจะรีบกลับมา
เขาหันไปสั่งกับนักศึกษาฝึกงาน แล้วเดินตามพยาบาลคนนั้นไปที่ห้องพัก
และได้พบกับชายเลยวัยกลางคนคนหนึ่ง ท่าทางของเขาร้อนรนกระสับกระส่าย
คนนี้แหละค่ะ
อาจารย์
พยาบาลคนนั้นแนะนำเสร็จแล้วก็เลี่ยงออกไป
สวัสดีครับ
ไม่ทราบว่ามีอะไรที่ผมพอจะช่วยได้บ้างมั้ยครับ
นายแพทย์นพพรทักทายอย่างสุภาพ เพื่อดับอารมณ์อันร้อนรุ่มของเขา
...หมอ
นพพพรใช่มั้ยครับ
ครับ...ใช่
หมอ...หมอต้องไปกับผมเดี๋ยวนี้นะครับ บางทีอาจจะทันได้ดูใจคุณพ่อของหมอ...
นายแพทย์นพพรถึงกับตะลึง เพราะนั่นเป็นสิ่งที่เขาไม่เคยคาดคิดมาก่อนเลย
คุณ...
คุณเป็นใครกันแน่
ผมชื่อบุญทอง
แล้วหมอจะมัวชักช้าอยู่ทำไมกันเล่า
ท่าทางที่ขึงขังและจริงจังของชายแปลกหน้าคนนั้น
ทำให้เขาไม่มีเวลาที่จะคิดหรือตรึกตรองอะไรทั้งสิ้น
นายแพทย์นพพรรู้แต่เพียงว่าต้องตามเขาไปไม่ว่าจะจริงหรือไม่ก็ตาม
เพราะอาจจะมีข่าวคราวของผู้เป็นพ่อของเขาบ้างไม่มากก็น้อย
เป็นโอกาสเดียวที่เขาจะต้องคว้าเอาไว้ให้ได้ ไม่ว่าจะต้องแลกด้วยอะไรก็ตาม
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."