ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 13
ความปลื้มปิติกระทบความตื้นตัน กลั่นตัวเป็นหยาดน้ำตา
เธอซบหน้าที่นองไปด้วยน้ำตาแนบอยู่กับอกนั้น สองแขนสวมกอดสะอื้นไห้
ในที่สุดพี่ก็มา...
พี่มาแล้วจริงๆด้วย เพ็ญไม่ได้ฝัน
เธอเพ้อพร่ำรำพัน
ซ้ำแล้วซ้ำเล่าอยู่อย่างนั้นในอ้อมแขนของเขาที่โอบรัดเธอไว้แน่นเช่นกัน
หัวใจพี่อยู่ที่นี่
พี่มาหาหัวใจของพี่...และเมื่อเขาหลับตาลง
หยาดน้ำใสที่ขังเอ่ออยู่ก่อนแล้วที่ขอบตาทั้งสองของเขาก็ล้นรินร่วงลงมาจนหมดสิ้น
ถ้าความรักคือการลงทุน การรอคอยก็เป็นส่วนหนึ่งของต้นทุน
บุญทองยืนสงบนิ่งมองดูอยู่ข้างกระท่อม
เพียงรอยยิ้มที่ปนเปื้อนอยู่กับน้ำตาบนใบหน้าของเขาเท่านั้น
ที่สามารถบอกได้ถึงความรู้สึกที่อยู่ข้างในนั้น
และน้ำตาของเขาก็ได้ไหลซึมออกมาอีกครั้ง
เมื่อเขาได้ถ่ายทอดภาพในความทรงจำของเขาในวันนั้น ให้นายแพทย์นพพรได้รับรู้
นายแพทย์นพพรนิ่งเงียบ จากคำบอกเล่าของบุญทอง
เสมือนหนึ่งตัวเขาเองได้เข้าไปมีส่วนร่วมรู้เห็น
และสัมผัสกับเหตุการณ์เหล่านั้นด้วยตัวเอง
อาเพ็ญ
ยอมที่จะแลกเวลาครึ่งหนึ่งของชีวิตที่เหลือ
กับเวลาเพียงเศษเสี้ยวเดียวในบั้นปลายของชีวิต ทุกลมหายใจเข้าออก
แต่ละวินาทีที่ผ่านไปมันไม่เคยสูญเปล่า สำหรับอาเพ็ญนั่นคือการรอคอย
รอคอยด้วยชีวิต...
บุญทองเหมือนจะรำพัน น้ำเสียงของเขาเริ่มสั่นคลอจนนายแพทย์นพพรรู้สึกสลดใจ
เวลาไม่เคยล่าช้าหรือมาก่อนกำหนด เวลาได้พิสูจน์แล้ว
เวลาได้ตอบคำถามแล้ว เวลาไม่เคยบิดเบือน
ทุกปีอาเพ็ญจะเอาผ้าเช็ดหน้าผืนใหม่ ไปผูกติดไว้ที่ลวดหนามรั้วทางเข้า ถ้าคนที่ท่านรักผ่านมาเขาจะได้รู้ว่าอาเพ็ญยังคอยเขาอยู่ เขาจะไม่ลังเลเลยที่จะเดินเข้ามา ผมเฝ้าดูผ้าเช็ดหน้าพวกนั้นเพิ่มขึ้นทุกปี ทุกปี ปีแล้วปีเล่า... สำหรับผมแล้วมันไม่คุ้มกันเลย แต่สำหรับอาเพ็ญผู้น่าสงสาร แม้เพียงเศษเสี้ยวเดียวของวินาที ก็สามารถทดแทนวันเวลาที่สูญเสียไปทั้งหมดได้
นายแพทย์นพพรไม่อยากเชื่อเลยว่าจะมีเรื่องแบบนี้เกิดขึ้นบนโลกนี้ได้ มันน่าจะเป็นบทละครเศร้าเสียมากกว่า อะไรที่ทำให้ผู้หญิงอาภัพคนนั้น มั่นคงและรอคอยได้นานถึงเพียงนั้น ความรักหรือ...มันมีอนุภาพมากมายถึงเพียงนั้นเชียวหรือ...
ความรัก ทางผ่านของพระเจ้าสู่มวลมนุษย์
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."