ข้อเขียน นิยาย สารคดี บทกวี เรื่องสั้น >>
นิยาย-เรื่องสั้น
ความรู้สึก อารมณ์ เวลา แสนยานุภาพแห่งการรอคอย
เรื่องสั้นขนาดยาว นันทวิสาร :: เขียน
อ่านหน้า » | คำนำ | 1 | 2 | 3 | 4 | 5 | 6 | 7 | 8 | 9 | 10 | 11 | 12 | 13 | 14 | 15 | 16 | 17 | 18 | 19 | 20 | 21 | 22 | 23 | 24 | 25 | 26 | 27 | 28 | 29 | 30 | 31 | 32 | 33 | 34 | 35 | 36
หน้า 34
แม่ครับ...
ไม่มีเสียงตอบรับจากหญิงชรา เธอไม่ได้หลับ สองมือของเธอวางซ้อนกันอยู่บนตัก สายตาเหม่อมองไปยังที่สุดปลายขอบฟ้า และหัวใจของเธอก็อาจจะล่องลอยไปที่สุดสายตานั้นด้วย...
ชีวิต จิตวิญญาณ หัวใจ กดขี่ร่างกายเยี่ยงทาส
จนลมหายใจสุดท้าย
แม่ครับ...ผมมีข่าวของพ่อจะบอกแม่ครับ
เสียงนั้นราวกับว่าดังมาจากฟากฟ้า เก้าอี้โยกไหว หญิงชราถึงกับสะดุ้งประหนึ่งว่าเพิ่งตื่นจากฝันร้าย ชีวิตของเธอถูกปลุกขึ้นมาอีกครั้งหนึ่งแล้วนานเหลือเกินที่ลูกชายของเธอไม่ได้เห็นแววตาเช่นนั้นของผู้เป็นแม่... ประกายตาแห่งชีวิต ร่างกายทุกส่วนของหญิงชราเสมือนได้หลุดพ้นจากพันธนาการที่ไร้ตัวตน จิตวิญญาณของเธอกลับมาแล้วอย่างนั้นหรือ นายแพทย์นพพรไม่กล้าที่จะสบนัยตาคู่นั้นเลย
พ่อ...พ่อของลูกอยู่ที่ไหน นพพร...บอกแม่...บอกแม่
น้ำเสียงของผู้เป็นแม่หนักแน่นและชัดเจนทุกถ้อยคำ แม้จะระล่ำระลักไปบ้างก็ตามที แต่น้ำตาที่ไหลซึมออกมานั้นเล่า หมายความว่าอย่างไร นายแพทย์นพพรไม่เข้าใจ...ไม่เข้าใจเลย
ความยิ่งใหญ่แห่งมหาสมุทรมีอยู่ในดวงตาด้วยหรือไร
ใยไม่รู้จักหมดสิ้น
นายแพทย์นพพรนั่งก้มหน้านิ่งอยู่ที่ข้างๆตักผู้เป็นแม่
มองดูน้ำตาตัวเองที่หยาดย้อยลงมา
พ่อ...พ่อเสียแล้วครับแม่...
หญิงชราเหมือนสิ้นเรี่ยวแรง สองตาที่พร่ามัวของเธอมองผ่านม่านน้ำตา
และจับอยู่ที่ใบหน้าของลูกชาย และมองลึกเข้าไปในนั้น...
พระเจ้า...
น้ำเสียงของหญิงชรากลับแหบแห้ง สองมือลูบลบทางน้ำตา ที่ยังคงไหลบ่าอาบแก้ม
มีคำถามมากมายที่ซ่อนอยู่ในนั้น
เมื่อไหร่นพพร สองสามวันที่ลูกหายไปนั่นใช่มั๊ยลูก
ครับแม่...ผมต้องกราบขอโทษที่ไม่ได้บอกแม่แต่แรก ผม...
เสียงของผู้เป็นลูกชายขาดหายเข้าไปในลำคอ และจุกแน่นอยู่ที่หน้าอก
พ่ออยู่ไหนนพพร
ลูกรู้อะไรบ้างเล่าให้แม่ฟังเถอะนะ อย่าปิดบังแม่เลย
ผู้เป็นแม่เหมือนจะวิงวอนขอความเห็นใจ มือข้างหนึ่งลูบหัวลูกชายไปมา
ทั้งน้ำตานองหน้า
"ถ้าการที่ได้ใช้ชีวิตในแบบฉบับของตัวเอง คือคำว่าประสบความสำเร็จ ความพอเพียงคือความสุขแท้จริงที่จีรังยั่งยืนเป็นหมื่นปี หมื่นๆ ปี ทั้งยาจก นักปราชญ์ ราชบัณฑิต ยากดีมีจน สองมือว่างเปล่าถ้าไม่ไขว่คว้าไว้ ก็เกรงว่าจะทุรนทุรายตายเปล่าเป็นแน่นอน..."