ประวัติศาสตร์ ภูมิศาสตร์ บุคคลสำคัญ ประเทศและทวีป >>

รพินทรนาถ ฐากูร

         รพินทรนาถ เป็นนามซึ่งรู้จักกันในหมู่นักอ่านชาวตะวันตกว่า The Sun of India ดวงอาทิตย์แห่งอินเดีย
                     รพินทรนาถ เกิดที่คฤหาส์น โชราสังโก นครกัลกัตตา เมื่อวันที่ 7 พฤษภาคม พ.ศ. 2404 และกลับมาถึงแก่กรรมที่คฤหาส์นหลังเดิม เมื่อวันที่ 7 สิงหาคม พ.ศ.2484 รวมอายุ 80 ปี
3 เดือน
                      รพินนาถเขียนหนังสือไว้ไม่ต่ำกว่า 300000 บรรทัด มีทั้งกวี เรื่องสั้น นวนิยาย อัตตชีวประวัติ และทรรศนวิจารณ์ นอกจากนั้นยังได้แต่งเพลงไว้เป็นจำนวนนับพัน กระทั่งวงการศิลปะของอินเดียต้องแยกประเภทไว้ต่างหาก ในนาม "รพินทรสังคีต" ซึ่งใช้ศึกษากันถึงระดับปริญญา และยังมีงานจิตรกรรมที่เคยแสดง ณ Galerie Pigalle แห่งกรุงปารีส จำนวน 125 ชิ้น
                   การศึกษาขั้นต้นของรพินทรนาถ เริ่มขึ้นที่บ้าน พร้อมกับเด็กชายซึ่งเป็นญาติกันอีก สองคน โดยจ้างคูรพิเศษมาสอน ต่อมา สัตยา ลูกของพี่สาวซึ่งมรอายุแก่กว่าสองปีถูกส่งไปโรงเรียน ตกบ่ายก็กลับมาเล่าอะไรต่อมิอะไรให้ฟังอย่างสนุกสนานตามประสาเด็ก และด้วยเหตุที่รพินทรนาถ ไม่เคยนั่งรถม้า หรือแม้แต่จะออกไปนอกบ้านเลย รุ่งขึ้นจึงร้องไห้ตาม   คูรพยายามปลอบใจก็หาเงียบไม่ จึงได้ตบหน้าพร้อมทั้งพูดว่า
                " เดี๋ยวนี้เธอร้องไห้จะไปโรงเรียน แต่วันข้างหน้าเถอะเธอจะร้องไห้ยิ่งกว่านี้อีก เพราะอยากลาออก "
                  เขาจำคำพูดประโยดนั้นได้ดี มันช่างเป็นคำพยากรณ์ที่แม่นยำที่สุด ตลอดชีวิตของรพินทรนาถไม่เคยได้ยินคำพยากรณ์ใดที่ตรงกับความจริงเช่นนั้นเลย
                  นอกเวลาเรียน รพินทรนาถถูกจำกัดอาณาเขตอยู่ในเรือนคนใช้ ทางด้านตะวันออกของคฤหาส์น คนใช้คนหนึ่งชื่อ ศยาม ตัวดำเป็นเหนี่ยง รูปร่างล่ำเตี้ย และเส้นผมหยิกจนเป็นก้นหอย เป็นผู้ดูแลเขา ศยามจะเลือกจุดเหมาะ เข้าสักจุด แล้วหยิบชอล์กลากวงกลมลงไป ออกคำสั่งด้วยใบหน้าขมึงว่า
               " อย่าบังอาจเยื้อนออกนอกเส้น เด็ดขาด"
               แล้วรพินทรนาถก็นั่งสงบอยู่ในนั้นตลอดทั้งวัน เขาเชื่อฟังโดยเคร่งครัด เพระาเคยได้อ่านคัมภีร์ รามยณะ และพบความตอนหนึ่งว่า นางสีดาถูกลักตัวไปทนทุกข์อยู่นานในกรุงลงกา เพระาฝ่าฝืนเดินข้ามเส้นซึ่งลักษมันขีดกั้นไว้
              ระหว่างอายุ 6- 15 ปี รพินทรนาถ เข้าเรียนสามแห่ง คือ โรงเรียนโอเรียนทัล เซมินารี่ โรงเรียนนอร์มัล และโรงเรียนเซนท์ ซาเวียร์ นอกจากเรียนตามหลักสูตรแล้ว พี่ชายคนที่สามยังสรรหาคูรพิเศษมาสอนที่บ้านอีกหลายคน   โดยเริ่มตั้งแต่ก่อนสว่างเรียนมวยปล้ำ แล้วก็ปัดฝุ่นออกจาดตัวไปเรียนวิชาวรรณคดี คณิตศาสตร์ ภูมิศาสตร์ และประวัติศาสตร์ จากนั้ก็ไปโรงเรียน พอกลับมาถึงบ้านก็เริ่มเรียนวิชาวาดเขียน ต่อด้วยกายกรรม และภาษาอังกฤษ ส่วนเช้าวันอาทิตย์ก็ต้องเรียนวิชาขับร้อง และวิชาวิทยาศาสตร์ เพิ่มเติม...

            แววกวีของรพินทรนาถเริ่มปรากฎในช่วงนั้นเอง นึกอะไรออกก็จดไว้ในสมุดส่วนตัว พี่ชายของเขาพบเข้าก็เกิดตื่นเต้นใหญ่โต ช่วยประชาสัมพันธ์อย่างเกรียวกราว
              วันหนึ่ง นวโคปาล มิตเตอร์ บรรณาธิการ The National Paper แวะมาธุระ พี่ชายของรพินทรนาถจึงแนะนำว่า
              " นี่แนะ นวโคปาล บาบู! จะไม่ลองฟังบทกวีของรพีบ้างหรือ"
              ท่านบรรณาธิการเลยต้องหยุดฟังตรงหัวบันไดนั่นเอง
              อีกคนหนึ่งที่เป็นกำลังสำคัญ คือ คุณคูรสัตการี แห่งโรงเรียนนอร์มัล อันที่จริงคูรคนนี้ไม่ได้สอนชั้นของรพินทรนาถ แต่ก็ชอบพอกันดี คูรเคยแต่งแบบเรียนเกี่ยวกับวิชาประวัติธรรมชาติ ไม่รู้เหมือนกันว่าเหตุใดจึงเรียกรพินทรนาถไปพบ และถามว่า
           " เธอเขียนบทกวีด้วยหรือ"
            เขารับว่าใช่ จากนั้นคูรก็มักจะเรียกไปพบเสมอ ยื่นคำประพันธ์ให้ท่อนหนึ่งแล้วสั่งให้เขียนต่อ คูรประพฤติแปลกๆเช่นนี้เสมอๆ จนแยกย้ายจากกันไป
             รพินทรนาถอ่านหนังสือได้ทุกประเภท และอ่านด้วยอาการของคนหิวโหย ครั้งหนึ่งพบหนังสือ "คีตาโควินทะ" ของกวี ชัยเทพ พิมพ์เป็นอักษรเบงกาลี เขาอ่านรวดเดียวจบ ทั้งๆที่ไม่เข้าใจโศลกสันสกฤตเลย ก็ยังว่าเป็นทำนองเสนาะเสียงเจื้อยแจ้ว กังวานดนตรีแห่งอักษร ทำให้ต้องคัดลอกไว้เป็นสมบัติของตัวเองทั้งเล่ม
             ระหว่างการจัดงานประจำปีซึ่งเรียกว่า "ฮินดูเมลา" โดยมี นาย นวโคปาล มิตเตอร์ เป็นประธาน วัตถุประสงค์คือพยายามสร้างความสำนึกในหมู่ประชนว่า อินเดียเป็นมาตุภูมิอันควรค่าแก่การปกป้อง มีการแสดงศิลปะและหัตถกรรมพื้นเมืองด้วย พี่ชายคนที่สองของรพินทรนาถแต่งเพลงชาติให้ชื่อว่า "ภารตชัย" เพื่อบรรเลงในงาน ส่วนรพินทรนาถเขียนเพลงปลุกใจ พาดพิงถึงงานมหกรรมเดลฮีเดอร์บาร์ โดยดำริห์ของ ลอร์ด ลิททัน ด้วยท่าทีเย้ยหยัน เพระาเป็นความสนุกสนานท่ามกลางภาวะขาดแคลนของประเทศในขณะนั้น ความโด่งดังของรพินทรนาถ วัย 14 ปี ทำให้ได้รับสมญานามว่า
" เกอเธ่แห่งอินเดีย"

อ่านหน้า5