วรรณกรรม สุภาษิต ข้อคิด คำคม สำนวน โวหาร งานเขียน >>

พระอภัยมณี

ตอน นางเสวคนธ์ได้เมืองวาหุโลม

หน้า 5

วาโหม อ่านสารรู้ความก็เศร้าโศกเสียใจ อาลัยในพระบิดายิ่งนัก คร่ำครวญถึงพระบิดาด้วยประการต่าง ๆ เมื่อพระชนนีทราบเรื่องก็กันแสงโศกา ครวญคร่ำร่ำไห้ด้วยความอาลัยจนสลบไป เมื่อสร่างโศกแล้ว นางกษัตริย์จึงให้จัดรถ พร้อมเครื่องยศแหนแห่ พระนางพร้อมพระวงศ์พงศาเสนาใน ก็ออกเดินทางจากกรุงไกร มายังพลับพลาหน้ามณฑป ไปนอบนบนับถือพระฤๅษี ฝ่ายพระอัคคีเห็นเทวีวาโหม มาหาก็ยินดีตรัสปราศัยถึงความเป็นมาให้พระนางทราบ

วันนี้วงศ์พงศาพวกเข้าเฝ้า
มาถึงเรายินดีจะมีไหน
เชิญขึ้นบนมณฑปชักศพไป
ทำบุญให้ได้สวรรค์ชั้นพิมาน ฯ

นางกษัตริย์ได้ฟังก็ตรัสว่าสาธุ แล้วนิมนต์พระอัคคีไปยังกรุงวาหุโลม ทูลว่าพระลูกยายังเยาว์ ขอให้พระสิทธาเมตตาการุญ ช่วยสั่งสอนเหมือนอย่างบุตร แล้วจูงกรลูกยาให้มาไหว้พระอัคคี พระอัคคีถามวันชันษา ก็ทราบว่ามีชันษาได้สิบสี่ปี

นางกษัตริย์ตรัสให้เชิญพระศพ
จากมณฑปใส่โกศขึ้นรถา
มีจามรชอนตะวันเป็นหลั่นมา
มยุราฉัตรพัชนีวี

โยงผ้าขาวดาบสขึ้นรถชัก
พิงพนักอ่านหนังสือพระฤๅษี
ออกจากเนินเดินทางหว่างคีรี
พระอัคคันำหน้าเคลื่อนคลาไคล
ฯลฯ

เมื่อถึงเมืองวาหุโลมแล้ว

แล้วขุดหินศิลาปลูกปราสาท
ประชุมญาติยกศพไปกลบฝัง
คอยนะบีมีบุญกรุณัง
จะมาสั่งบุญบาปจึงทราบความ ฯ

แล้วเชิญพระอัคคีให้อยู่ที่ปรางค์รัตน์ บรรดาขอเฝ้าและลูกศิษย์ต่างก็ได้รับความสุขทั่วทุกตัวคน แต่พระอัคคียังมีกังวลกลัวว่า จะไม่พ้นจากการตามหาของพระเชษฐาสุดสาคร จึงปรึกษาพี่เลี้ยง

อันแว่นแคว้นแดนทมิฬถิ่นประเทศ
มีขอบเขตข้างเหนือนั้นเหลือหลาย
ล้วนถือไสยใจบาปทั้งหยาบคาย
ไม่กลัวตายร้ายกาจชาติทมิฬ

คิดว่าจะไปชมโรมวิสัยก็เห็นว่า ยังอยู่ไกล และไม่มีผู้ศรัทธารักษาศีล ก็จะมาสมทบรบสู้กับเราทุกเมือง ศึกครั้งนี้ยังต้องใช้เวลาถึงหนึ่งไป รู้สึกระอาใจ จะคิดแก้ไขอย่างไรดี พระพี่เลี้ยงจึงให้ความเห็นว่า แม้ว่าไปพบเหล่าชาวทมิฬ แล้วต้องรบกันก็อาจเสียทีไพร่พลล้มตาย

โบราณว่าสี่เท้ายังก้าวพลาด
เป็นนักปราชญ์แล้วก็ยังรู้พลั้งผิด
อันทำศึกเหมือนสู้กับงูพิษ
จงทรงคิดใคร่ครวญให้ควรการ

แล้วทูลแนะนำให้กลับไปสำเภา แล้วเที่ยวชมบรรดาบ้านเมืองในถิ่นต่าง ๆ ก็จะพ้นจากพาลไพรี แต่นางตรัสตอบว่า เรื่องอื่น ๆ นั้นไม่ยาก เพราะมีที่หลีกหลบ แต่เกรงว่าพระพี่ยาสุดสาครจะตามมาพบ

พี่เลี้ยงว่าน่าสมเพชพระเชษฐา
จะตรึกตราโกรธขึ้งไปถึงไหน
แต่ดาบตัดกัทลียังมีใมย
หรือตัดใจขาดเด็ดไม่เมตตา ฯ
ฯลฯ

นางได้ฟังก็ไม่ตรัสว่าขานประการใด ให้อักอ่วนป่วนใจอัดอั้นอาดูร เศร้าพระทัยไม่สบาย จนซูบผอม นางพระยาวาโหมก็พลอยทุกข์ใจ ให้มดหมอมาพยาบาลอยู่นานหลายเดือน

<< ย้อนกลับ || สารบัญ || หน้าถัดไป >>