ผลสรุปจากการศึกษาในภูมิภาคเอเชียเพื่อการบริหารจัดการ

บทสรุปเพื่อใช้ในการกำหนดนโยบายบริหารจัดการที่ได้จากการศึกษาของกลุ่มนักวิจัย ในเอเชีย โดยทั่วไปมี 2 ประเด็นคือ

มีหลักฐานปรากฏจากการตรวจวัดลักษณะลมฟ้าอากาศหลายแห่งในทวีปเอเชีย พบว่า ภูมิอากาศมีการเปลี่ยนแปลงอย่างเด่นชัดและอากาศร้อนขึ้นอย่างมีนัยสำคัญ (distinct and significant warming) ในทศวรรษที่ผ่านมา และพบว่าปริมาณน้ำฝนทั้งปีลดลงในหลายสถานีตรวจวัด การลดลงของปริมาณน้ำฝนนี้เกิดขึ้นต่อเนื่องกันมาตั้งแต่ปี ค.ศ. 1970 และเริ่มมีนัยสำคัญตั้งแต่ปี ค. ศ. 1990 เป็นต้น
มีหลักฐานการเพิ่มขึ้นทั้งระดับความรุนแรงและความถี่ (intensity and frequency) ของการเกิดปรากฏการณ์ลักษณะอากาศที่รุนแรง เช่น คลื่นความร้อน (heat wave) พายุโซนร้อน (tropical cyclones) ช่วงแล้งที่ยาวนานขึ้น, ฝนตกหนักรุนแรง (intense rainfall) ทอร์นาโด (tornadoes) การถล่มของหิมะ พายุฟ้าคะนอง และพายุฝุ่น เกิดขึ้นในภูมิภาคนี้นับตั้งแต่ปี ค.ศ. 1990 เป็นต้นมา

ผลสรุปข้างบนนี้กับการศึกษาที่มีมาแล้วและกำลังอยู่ในระหว่างการติดตามศึกษาในเรื่องเหล่านี้ พอประมวลได้ดังนี้

การเพิ่มขึ้นของพายุโซนร้อน (Tropical cyclones) กับ ภาวะโลกร้อน (global warming)

ความเชื่อมโยงระหว่างการเพิ่มขึ้นของพายุโซนร้อน (tropical cyclones) กับ ภาวะโลกร้อน (global warming) : มีเหตุผลอธิบายพอสังเขปได้ว่า

โดยทฤษฎีแล้วความเชื่อมโยงระหว่างการเพิ่มขึ้นของพายุโซนร้อนกับภาวะโลกร้อนอาจสามารถอธิบายด้วยหลักการพื้นฐานทางฟิสิกส์บางประการ กล่าวคือ

กลไกอันสำคัญในการเกิดพายุทุกลูกก็คือ การควบแน่นของไอน้ำในอากาศ(Condensation of water vapor) จะต้องปลดปล่อยพลังงานออกมาอุณหภูมิที่แตกต่างกันเป็นสาเหตุทำให้เกิดภาวะที่ไม่เสถียร (instabilities) ของมวลอากาศและทำให้เกิดกระแสลม ภาวะที่ไม่หยุดนิ่งของมวลอากาศดังกล่าว (unstable disturbances) จะเพิ่มมากขึ้น ๆ จนเป็นพายุที่มีพลังงานมหาศาล (powerful storms) พายุโซนร้อน แตกต่างจาก พายุเฮอร์ริเคนในเขตอบอุ่น(mid-latitude storms) ตรงที่กลไกหลักในการเกิด พายุเฮอร์ริเคน เกิดจากความไม่เสถียรภาพของสภาวะอากาศเนื่องจากความกดอากาศต่างกัน('baroclinic instabilities‘) เป็นสำคัญ ในขณะที่พายุโซนร้อน เกิดจากสาเหตุ“สภาวะไม่เสถียรของมวลอากาศแนวตั้งในพื้นที่ราบบนบกอันเกิดจากความร้อนเผาดินและอากาศ (plain convective instabilities)” เป็นสำคัญ จากการติดตามเฝ้าระวังในเรื่องนี้ พบว่า ในช่วงระหว่างปี ค. ศ. 1990-2007 จำนวนของพายุเฮอริเคนและพายุโซนร้อนได้เพิ่มมากขึ้นในทุกลุ่มหาสมุทร (Ocean basin)

ผลการคำนวณจากแบบจำลองคณิตศาสตร์ พบว่าภาวะโลกร้อน จะทำให้เกิดพายุที่รุนแรงมากขึ้นในเขตอบอุ่น ซึ่งก็พอมีหลักการทางฟิสิกส์ที่อธิบายได้ดังนี้:

เมื่อผิวโลกและชั้นบรรยากาศร้อนมากขึ้นพลังงานความร้อนก็จะเผาน้ำให้ระเหย ได้มากขึ้น มวลอากาศก็จะมีความชื้นมากขึ้น, แต่
จะมีปัจจัยหนึ่งที่สามารถลดความรุนแรงของพายุนี้ได้คือ ภาวะโลกร้อนจะทำให้ บริเวณขั้วโลก( polar regions) อุ่นขึ้นเร็วกว่าบริเวณพื้นที่ในเส้นรุ้งที่ต่ำกว่า จึงช่วยลดความแตกต่างของอุณหภูมิระหว่างแนวเหนือ-ใต้ ของโลก(meridional temperature gradient) พายุในเขตอบอุ่นจะเกิดขึ้นได้ก็ต่อเมื่อมีความแตกต่าง กันของอุณหภูมิมากๆ ( sharp temperature gradients)
พายุในเขตอบอุ่นมีอิทธิพลอันสำคัญต่อระบบลมฟ้าอากาศเนื่องจากมันเป็นตัวขับเคลื่อนเอาความร้อนขึ้นไปยังขั้วโลก (poleward heat transport) ดังนั้นนักวิทยาศาสตร์จึงคาดหมายว่าจะมีความสัมพันธ์กันระหว่างจำนวนพายุกับความแตกต่างของอุณหภูมิระหว่างบริเวณขั้วโลกกับเขตศูนย์สูตร (pole-equator temperature differences)

ภาวะโลกร้อนกับปรากฏการณ์เอนโซ่ (ENSO)

ความผันแปรของอากาศในเขตเอเชียตะวันออก เอเชียใต้ เอเชียตะวันออกเฉียงใต้ เชื่อมโยงอยู่กับปรากฏการณ์ ENSO เมื่ออุณหภูมิโลกร้อนขึ้น ลักษณะอากาศในมหาสมุทรแปซิฟิกมีแนวโน้มที่จะเกิดสภาวะของ El Nino มากขึ้น ทำให้เกิดการเพิ่มขึ้นของความถี่การเกิด ENSO และการเปลี่ยนแปลงวัฏจักรของฤดูกาล ซึ่งจะเห็นได้ว่าความผันแปรจากค่าเฉลี่ยอุณหภูมิน้ำทะเลบริเวณศูนย์สูตรของมหาสมุทรแปซิฟิก ทำให้เกิดความแห้งแล้ง และอุทกภัยถี่ขึ้นระหว่างช่วงฤดูร้อนของประเทศที่อยู่ทางตะวันออก ทางใต้ และทางตะวันออกเฉียงใต้ของทวีปเอเชีย จึงพอกล่าวได้ว่าในอนาคตเหตุการณ์ที่เกิดขึ้นแล้วนี้จะทวีความรุนแรงมากขึ้น

การเปลี่ยนแปลงสภาพภูมิอากาศ (Climate change)

ผลกระทบจากภาวะโลกร้อนเริ่มเกิดขึ้นแล้วจริงหรือ

ผลสรุปจากการศึกษาในภูมิภาคเอเชียเพื่อการบริหารจัดการ

ผลกระทบของภาวะโลกร้อนกับระบบนิเวศในทวีปเอเชีย

สัญญาณบ่งบอกผลกระทบของโลกร้อนในประเทศไทย

ผลกระทบที่เชื่อมโยงทั้งระบบ

ผลกระทบต่อระบบนิเวศชายฝั่งทะเล

องค์ความรู้ในปัจจุบันเกี่ยวกับผลกระทบที่อาจเกิดขึ้นในอนาคต

บทสรุป

อ้างอิง